filmine baxırdı. Canım yanırdı. Öyreşmeyim lazım idi onun sözlerine, davranışlarına. O adamla evli olduĝum müdetce bunları eşitmeye yaşamaĝa mehkum idim.
Hele de ellerim titreyirdi. Qebul ede bilmirdim meni keçmiş sevgilisine müayine etdirdiyini. Hem o qadın üçün hem de menim üçün yeterince alçaltıcı bir şey idi bu. Heç mi bu adamda düşünmek yada utanmaq deye bir şey yox idi mi? Ìnsan biraz olsun qarşısındakı insana deyer vererdi amma bu adam özünden başqasına deyer vermezdi.
"Deniz ana?"
Efe'nin sesi ile baxışlarımı ona çevirdim.
"Buyur canım."
"Men acımışam."
Gözüm saata sataşdı. Axşam olmuşdu bele. Uşaq da acmaqda haqlı idi. Yerimden qalxaraq metbexe getdim ve yemek üçün bir şeyler hazırladım. Ehmed'i gözlemeye ehtiyac duymadan Efe ile yemeyimizi yedik. Bir ara gözlerinin yumulduĝunu görende qucaqıma alıb yataĝına apardım. Yataĝına ola bildiyi qeder yavaş uzadıb üstünü örtdüm. Tam otaqdan çıxacaqdım ki, divardakı resme sataşdı. Xoşbext bir cütlük vardı orda. Ehmed, Selma ve Efe. Efe balaca idi ve anasının qucaĝında idi. Selma heqiqeten gözel qadındı. Helede gülümseyende çox daha gözel olurdu. Bu şekilde de ele idi. Ehmed ise soyug tebessümle baxmışdı resme. Buna bele şükür etmek lazım idi eslinde. Ehmed'i daha bu şekilde bele gülümseyende görmemişdim ki, şekili elime alıb daha diqqetle baxdım. Heqiqeten gözel bir aile idi. Selma ölmeseydi bu aile hele de bu xoşbext varlıqını davam etdirecekdi. Resmi yerine qoymaĝa çalışarken arxasındakı qeyd diqqetimi çekdi.
"Bu gün altıncı ayın bitdi oĝlum ve men daha ne qeder seni göreceyimi ne qeder yanında olacaĝımı bilmirem. Üzr isteyirem oĝlum tek buraxdıĝım üçün seni. Seni sevirem."
Gözlerimin dolmasına manee ola bilmemişdim. Resmi telesik davara yerine asaraq suretli addımlarla otaqdan çıxdım. Eminem bu qeder sulu göz olmaĝımın sebebi hamilelik idi yoxsa bu qeder tez tesirlenmezdim men. Özümü tekrar salondakı kreslolardan birine oturub boş, boş televizor kanallarını deyişirdim ki, qapının açıldıĝını eşitdim amma

<< 1 ... 31 32 [33] 34 35 ... 200 >>