gelmedi desem yalan olardı. Zengi basıb anamın qapını açmasını gözledim. Hava bu gün gözel idi eslinde. Tam çardaqda oturulacaq bir hava idi. Ìçeri girmemek en mentiqlisi kimiydi. Onsuzda içimdeki zülmet boĝurdu meni birde içeri girib daha çox boĝulmaĝa ehtiyyac yox idi.
Anam qapını açdıĝında boynuma sarıldı. Eslinde dünen de görmüşdű meni amma Ehmed'in yanında bele qucaqlaya bilmemişdi. Ìster istemez çekinirdi ondan. Menden ayrılaraq Efe'ni de qucaqladı ve yanaqlarından öpdü.
"Ìçeri gelin qızım.
"Yox ana çardaqda oturaq hava gözeldi."
"Yaxşı siz oturun mende bişirdiklerimi getirim."
Bezmiş halda nefesimi çöle verdim.
"Yene ne bişirmisen ana? Niye yorursan özünü?"
Her zamanki gözel gülümsemesi ile bir şey demeden sadece gülümseyerek içeri girdi. Anamın dilinde bu hereketin menası sus, sual verme demek olurdu. Çardaqa doĝru ireliledikce gözlerimin önüne keçmiş günler gelirdi. Necede xoşbext günler idi onlar. Bezen o günlere geri qayıtmaqı o qeder çox isteyirdim ki. Özümü ele alıb qolundan dartan Efe'ye teref çevrildim.
"Buyur canım?"
"Oynaya bilerem?"
Eli ile baĝçanın kenarındaki kiçik parkı gösterirdi. Köhne ve baxımlı bir park idi. Ayaz'ın atası Ayaz'la menim üçün düzeltdirmişdi buranı. Ne günlerimiz keçmişdi orda. Azmı mübahise etmişdik yellençekde ilk men yelleneceyem deye. O günler üçün bele darıxırdım.
"Yaxşı canım."
Efe qaçaraq oraya gederken mende çardaqdaki yumşaq yastıqların üzerine buraxdım özümü. Bura mene biraz olsun sakitliyin ne olduĝunu xatırlatmışdı. Son aylarda heqiqeten çox narahat bir heyatım olmuşdu. Son hefteni söylemeye bele ehtiyyac duymurdum. Sakitliyimin yanına böyük bir xoşbextlik elave olunmuşdu.
Eslinde Ehmed'e haqq verdiyim zamanlarda olurdu. Onun gözünden baxılanda alçaq bir qadın veziyyetinde olurdum. Neticede evli bir adamla birlikde olmuş üstelik de hamile qalmışdım. Bele düşünmeyi normal idi. Xeyir normal deyildi eslinde. Eyer Ehmed meni yeni tanıyan biri olsaydı normal olardı amma o meni uzun illerdir tanıyırdı.

<< 1 ... 43 44 [45] 46 47 ... 200 >>