Uşaqlıq illerimden meni bilirdi ve bu şekilde davranması belke de bu sebebden bu qeder çox canımı yandırırdı. Meni çox yaxşı tanıyarken her seferinde canımı aĝrıtmaĝa çalışmasını anlaya bilmirdim. Çalan telefonumun sesi ile fikirlerimden ayrıldım. Çantamdan çıxardaraq zeng eden adamın kimliyine baxdıĝımda Ehmed olduĝunu görmüşdüm.
"Alo"
Sesim çox isteksiz çıxmışdı.
"Hardasınız?"
Onun sesi de her zamanki kimi sert idi. Bu adamın heçmi xoşbext bir anı yox idi göresen? Ses tonunda istehzadan ve qezebden başqa bir nida tapa bilecekdim göresen? Tebii ki cavab böyük bir yox idi. Bu adam deyismezdi!
"Deniz sene deyirem?"
Yerimden sıçramaqıma manee ola bilmedim.
"Anamın yanına geldik. Ayaz gildeyik."
"Efe ne edir?"
"Oyun oynayır."
"Yaxşı axsam götürerem sizi."
"Yaxşı"
Bir şey söylemesini gözlemeden telefonu söndűrmüşdüm. Bu biraz olsun keyfimin yerine gelmeyine sebeb olmusdu. Ehmed'i qezeblendirmek gözel idi eslinde amma sonrasında dözmeli olacaĝım neticeleri olmasaydı.
Anam elinde sini çardaqa geldiyinde fikirlerimden ayrıldım. Masanın üstüne qoyduĝu siniye göz gezdirmeye başladım. Cay, qısır ve almalı qoĝal bişirmişdi. Üzümde yaranan tebessüme manee ola bilmedim. Qarşımda en sevdiyim lezzetler varken nece kederli ola bilerdim?
"Ahh anam menim."
Anam qarşımda oturaraq mene gülümsedi. Bir yandan da stekanları doldururdu.
"Efe ni çaĝıraq?"
"Biraz oynasın ana sonra çaĝırarıq."
Boşqabıma biraz qısır qoyduqdan sonra çayıma da bir qaşıq şeker attım. Xoşbextlik deyilen kelimeni yeniden heyatıma almışdım. Evvelce Ehmed'in üzũne telefonu söndürmüşdüm indi de en sevdiyim yemeklerin dadını duyacaqdım.
"Deniz."
Bir yandan qısır yeyerken bir yandan da anama çevirdim baxışlarımı.
"Buyur ana?"
"Nece davranır sene?"
"Kim?"
"Deniz!"
Üzüme sevimli bir tebessüm yerleşdirerek anamın masanın üstündeki elini sıxdım. Menim üçün narahat olduĝunu bilirdim. Eslinde çoxda haqlı idi narahat olmaqda.
"Çox yaxşı davranır ana"
"Dünen sanki aranız soyuq kimi idi."
"Yox ana

<< 1 ... 44 45 [46] 47 48 ... 200 >>