yorĝun idim men biraz."
Anam çayından bir udum içdi ve bir yandan da meni süzürdü.
Ana idi içi heç cur rahat deyildi. Üstelik Ehmed'i de yaxşı tanıdıĝı üçün ona ne qeder yaxşı desem de inanmırdı.
"Dünen siz hara gedmişdiniz?"
Bir an irkildim. Anama sadece bir işimiz olduĝunu deyib Efe'ni onun yanında qoymuşduq ve hara getdiyimize dair bir şey söylememişdik.
"Ehmed'in bir dostu qezaya düşmüşdü ona deymeye gedmişdik."
"Ayaz tanıyır?"
"Yox ana."
"Allah, Allah ferqli dostlarıda mı var imiş onların."
Bezmiş halda nefesimi çöle verdim.
"Ana yaxşı dost olmaqları bütün dostlarının eyni olacaĝı menasına gelmir."
Söylediklerime heç inanmış kimi görünmürdü amma ehemiyyet vermemeye çalışdım. Anama heqiqeti heç bir zaman deye bilmezdim. Baĝışlamazdı meni.
"Ayaz ne edir."
Söhbeti deyişmek en mentiqlisi idi.
"Bilmirsen mi?"
"Neyi?"
"Ayşe getdi."
Qaşlarım heyretle havaya qalxmışdı. Ayşe'nin gedeceyini heç düşünmezdim yaxşı Ayaz'ı sevmirdi amma Ayaz onu buraxmazdım ki.
"Nece?"
"Bilmirem. Ayaz Gökhan'ı çaĝırdı ve Ayşe'ni gönderdi."
"Ayaz'ın Ayşe'ni sevdiyini düşünürdüm."
"Eledi onsuzda."
"Eee, niye gönderdi o zaman?"
"Bilmirem ki, qızım."
Anam boşalan stekanıma tekrar çay süzdü. Eslinde anam Ayaz'dan soruşsa danışardı. Amma anam heç bir zaman her şeyle maraqlanan insan olmamışdı. Esksine her zaman bu terz şeylerden uzaq durub sadece işi ile meşgul olmaĝı seçerdi.
Soyumaĝa üz tutumuş çayımdan bir udum içdim. Teccüblenmesi bir şey idi. Bir an Ayaz'a zeng vurub olanları soruşmaq isteyirdim amma içimde bir yerde helede ona qarşı olan qezebim üstün gelirdi. Ehmed ile evlenmek fikrini o tapmışdı ve bu an ona qezebli olmaqdan özümü saxlaya bilmirdim. Belkede haqsız bir qezeb idi bu. Çünki o sadece menim ve körpemin heyatımı xilas etmeye çalışırdı.
"Men Efe'nin yanına aparım ve biraz yedirim"
"Men yedizdirerem ana."
"Yox qızım men yedizdirerem sen otur."
Boş bir boşqaba biraz qısır iki eded qoĝal qoyaraq çardaqdan Efe'nin yanına doĝru yaxınlaşdı. Gözlerim

<< 1 ... 45 46 [47] 48 49 ... 200 >>