baĝlamışdım. Kilidlemek de istemişdim amma Ehmed üçün daha artıq gülüş obyekti olmaq istemirdim. Üstelik bele bir heqiqet de var idi ki, o bura girmek istese kilid bele işe yaramazdı. Bu heqiqeti çox gözel bilirdim.
Gelinliyi çıxardmaq isterken yanımda gece paltarı getirmediyimi xatırlamışdım. Bu an balaca uşaqlar kimi ayaĝımı yere vura vura aĝlamaq isteyirdim. Özümü sakit olmaqa mecbur ederek içeri keçdim. Otaĝa girdiyimde qarşılaşdıĝım menzere yanaqlarımın qızarmasına sebeb olmuşdu. Ehmed'in eyninde sadece alt paltarı vardı. Baxışları mene yönelende çaşqın olduĝu görünürdü. Amma bir an sonra o çaşqınlıĝın yerini kinaye almışdı.
"Xeyir ola eziz arvadım gelinliyi menim çıxartmaqımı isteyirsen?"
Eşitdiklerim ile üz ifademin deyişmesine manee ola bilmemişdim. Her halda bu heyatda isteyeceyim en son şeerin arasında bele ola bilmezdi bu dediyi.
"Men gece paltarımı unutmuşam."
Sesim o qeder zeif çıxmışdı ki, eşidib eşitmediyine bele emin deyildim ve meni maraqlandırmırdı bele. Suretli addımlarla otaĝın bir kenarında duran çantamı açdım ve elime keçen ilk gece paltarını götürüb az qala qaçaraq otaqdan çıxdım.
Aynadakı eksime baxdım.
Evlenmişdim men. Eslinde her zaman xeyallarımda olan o beyaz gelinliyi geyinmişdim men. Xeyalım gerçek olmamışdı mı? Xeyir, eksikler ve artıqlar vardı xeyallarımda. En böyük artıqlardan biri Ehmed idi. En böyük eksik ise aĝzımdan qaçan hıçqırıqlara manee ola bilmemişdim. En böyük eksik Ayhan idi. Onun üçün çox darıxmışdım. Bilirem men yaxşı bir insan deyilem. Evli bir adamı sevecek, ona aşiq olacaq ve ona teslim olacaq qeder berbad biri idim amma üreyim. Kim üreyine söz keçirde bilmişdi axı? Men nece keçire bilim.
Eslinde her şey nece gözel başlamışdı. Xeyallarımdakı kimi xaricde ve istediyim adamın yanında işleyirdim. Ayhan menim her zaman örnek aldıĝım insan olmuşdu. Onun kömekçisi olmaq menim üçün böyük bir qürur idi. Bele şeylerin olacaqını bileydim belkede heç gedmezdim. Amma bilmirdim. Her zaman esebi biri idi o. Onu menden

<< 1 ... 5 6 [7] 8 9 ... 200 >>