tereddüd içinde idim.Bu görüş neleri deyişecekdi, bundan sonra nece olacaqdı bilmirdim.Amma içimde böyük narahatlıq var idi. Yaşayıb,görerik deyib teyin edilmiş vaxtda parkda oldum.Uzaqdan onun simasını görüb gülümseyerek yaxınlaşdım. Hemişe meni qucaqlayan Ramin bu defe sadece "salam"la kifayetlenmişdi. İlk saniyelerden bu görüşün heç de yaxşı sonlanmayacağını hiss etmişdim. Skmayanı işare edib
-Eyleş, Rufa-söyledi.
-Menim sene demek istediklerim var..
-Eşidirem-quru tonla cavab verdim.Artıq mene aydın idi her şey.Qorxduğum o gün gelib çatmışdı.
-Ayrılmalıyıq, Rufa.
Bu sözleri ne vaxtsa eşideceyimi bildirdim.Amma bu qeder besit ifade terzi ile yox.Bir qeder pauzadan sonra davam etdim.
-Ramin, bunu men sene çoxdan demişdim.Bilirem her ikimiz üçün engeller var.Menim oxumağım, aramızdakı yaş ferqi, qohumların bunu qebul etmesi Bir az zaman alacaq bizden.Amma bunlar bizim sevgimizin qarşısında çox saf engellerdir.İstesek her şey alınar.Aileler de razıdır, mence.
-Yox, Rufa sen heç ne bilmirsen. Unut meni-bu sözler bir an meni duruxdurdu.Qarşımdakı soyuq baxışların sahibi Ramin idimi ? Donmuşdum sanki.Qırıq seslerle
-Başqa ne sebeb ola biler ki?-soruşdum.
-Men seni sevmemişem.Yanılmışam.Başqasını sevirem daha.Çıx heyatımdan.
-Nece?-sanki deyilen sözler mene çatmırdı.
-Unut meni, Ruf!...
O son sözünü söyleyib skamyadan qalxdı ve iti addımlarla menden uzaqlaşdı.Ne? Nece? Unut meni? Keyimişdim sanki.Bir anlıq özünüzü menim yerime qoyun.Onda anlayacaqsınız ne hissler keçirdiyimi.Axı bir anda nece deyişe bilerdi her şey?
Bir az sonra özümü Günelgilin qapısının ağzında tapdım. Günel qapını açıb ağlamaqdan şişmiş gözlerimi görende teeccüblınmişdi.Bu vaxtı onun atası ve anası işde olurdu.Evde tek olduğunu anlayıb içeri keçdim.
-Ne olub Rufa? Bu ne haldır?
Yorğun idim.
-Danışaram -deyib özümü safeye atdım. -Gözle, çay süzüm gelirem-deyib Günel otaqdan çıxdı.Bayaqdan beri dayanmadan mesaj gelen Günelin telefonunu götürüb sessize atmaq isteyirdim ki, ekranda

<< 1 ... 39 40 [41] 42 43 ... 54 >>