Meni maşından düşürdüb elil arabasına mindirdiler. Bu zaman Hacı müellimin telefonu zeng çaldı.Sevincli sesle danışığından Firuzenin adını eşitdim. Mene telefinu uzadaraq göz vurdu. Her üçü menden bir az aralı durdular.
Yeqin mi, Hacı müellim xeber veri ona. Telefonu qulağıma yapışdırıb susdum.
-Nazlı,-deye ehtiyatla seslendi.
-Firuze bacı,-küskünlüyümü bildirdim.
-Aaa. Olmadı ki, decel qız. Senin kimi qız menden küser heç?
-Küsmezmi?-gülümsedim
-Nç.
-Niye?-maraqlandım.
Men telefondakı cavabı eşitmedim. Çünki getdikce yaxınlaşan 2 insanın sifeti mene olduqca tanış gelirdi. Ümidsizliklerini açıq-aşkar nümayiş etdiren bu baxışlar. Meni atıb geden anam-anam. Sırf elil doğulduğum üçün bunu özlerine “ayıb” bilen valideynlerim.
Nefesimin gedib geldiyimi bilmirdim. Firuze mene nese deyirdi, amma eşitmek qabiliyyetimi itirmişdim sanki. Ellerimden sürüşüb geden telefon уere düşdü. Bu 2 “insan” qarşılarımda diz çöküb ağlamaqdan qızarmış gözlerle mene yalvarmağa başladılar.
Hacı müellim, Asiye xala, Dilqem emi qaçaraq mene yaxınlaşdılar.
Qardaşım xerçeng idi. Sümük iliyi xerçengi. Men son ümid idim..
Bir terefden konset, bir terefden ölüm-qalım savaşı veren günahsız qardaşım...NAZLI
Heyat bir neçe anlığa “Stop” düymesini basdı menim üçün. Heç ne eşitmek, heç ne danışmaq istemirdim. Kar-lal olmağa qerar vermişdim. Bir tek gözlerimden parıldayan damcıların istiliyini yanağımda hiss etdim. Menim qarşımda diz çökerek yalvaran “valideynler”ime baxırdım. Onların ağlamaqdan qıpqırmızı olmuş gözlerine kilidlenmişdim. O baxışlarda sadece yalvarış sezilirdi. Başqa heç ne. Ne vicdan ezabı, ne xecalet hiss, ne de diger duyğular. Yene evvelkitek meni istemirdiler. Sadece xeste oğullarına lazımam, o qeder.
Qardaşım. Menden 4 yaş kiçik qardaşım. Ancaq 1-2 yaşlarında neneme gönderilen şekillerde tanımışdım onu. Canlı=canlı görmek müeesser olmamışdı hele ki. “Atamla anam” her vechle meni ondan uzaq tutmağa çalışırdılar. Nenemle aparılan telefon danışıqlarından qulaq müsafiri

<< 1 ... 26 27 [28] 29 30 ... 37 >>