iteleyerek yaxınlaşaraq arabamı titretmeye başladılar.Ellerimi qulaqlarımdan çekmeden daha da berkden seslendim.
-GEDİİİNNNN!!!
Bu defe onları qovalayan Hacı müellim oldu. Her ikisinin qollarından yapışıb kkeskin hereketle kenara iteleyerek meni qucağına aldı. Celd ve iri addımlarla oradan uzaqlaşmağa başladıq. Üzünü Hacı müellimin sinesinde gizledib göz yaşlarımı axıdaraq onun ağappaq köyneyini isladırdım.Xeyli uzaqlaşıb meni skamyada eyleşdirdi.Cibimden desmal çıxarıb mene uzatdı. Üzümü qurulaya bilmirdim. Axdıqca axırdı dayanmadan. Meni en çox yandıran onların sırf qardaşıma göre mene yalvarmaları deyildi. Hele de meni qebul etmedikleri idi. Onların gözlerinde bunu açıq-aydın şekilde görüb anlamışdım.
-Ağla, üreyini boşaltı..
-Keçermi?!
Hacı müellim meni özüne berk sıxıb qolları ile qucaqladı.
-Qelb yarası keçmez.
Telefonuma gelen zeng. Ekrana baxdım. Senuber müellime. Zengi açan kimi onu narazı sesini eşitdim:
-Haralarda itib batmısan sen?
Hacı müellim zeng edenin kim olduğunu baxışlarımdan anlayıb telefonu ehtiyatla elimden qapdı.
-Senuber xanım, bir azdan gelirik. Arahat olmayın.
Zengi sonlandırıb mene baxdı.
-Getmek isteyirse?
-He,-hevessiz cavab verdim.
-Eminsen?
-Getmeliyem, Hacı müellim.
-Bu halınla ifa etmekde çetinlik töretmez ki sene?
-Yox...
...Senuber müellimeni şagirdlerinden biri men. 8 illlik emek öz behresini verirdi. Men adeten skripkaı elime alıb ifa eende her .eyi unutmuş oluram. Yaşadığım her şeyi. Tanıdığım insanları bele bir müddetliye hafizemden silirem. Ancaq men ve yaratdığım dünyam. O dünya ki orada xoşbexttem. Güneşli sema, aylı-ulduzlu qaranlıq. Etraf gül-çiçekle dolu. Uzaqdan görünen denizin mavi enginlikleri.
Alqışlar bitmirdi. Senuber müellime meni arabamla birge öne çekende gözlerim yaşardı. Birden gözlerim böyüdü. Men isanları görmürdüm, göre bilmirdim. Onun alqışlayan elleri, tebessüm dolu simaları, inamlı gözleri bir anlığa qeybe çekildi. Birden doğan işıq ve her teref bembeyaz. Gözlerimin önünde canı ile

<< 1 ... 28 29 [30] 31 32 ... 37 >>