İrelide Mehemmedin belke de tanımadığı, görmediyi memleketler vardı. O, özünün olmadığı, günahlarının bağışlandığı yere çatmağa can atırdı. Amma o yer uzaqlardaydı, belke de yox idi...
* * *
Hadisenin bu yerinde qapı döyüldü. Evvelce fikir vermedim, hadiselerin axarından çıxmaq mene serf elemirdi. Geri qayıtmaq ele de asan olmayacaqdı. Çünki her çıxışa tezeden dönmek olmur. Amma qapı aramsız döyülmeye başlamışdı. Qapının o üzündeki adamın el çekmek fikri yoxuydu.
Nehayet, düşüncelerimi yarımçıq kesmeye mecbur oldum, zaten o düşünceleri qapı taqqıltısı çoxdan özü ile aparmışdı...
Qapını açdım. Çölde heç kim yox idi. "Hürriyyet+" qezetinden başqa. Götürüb baxdım. Bu, xüsusi nömreydi.
Birinci sehifede Züleyxa Göyçeyin şekli verilmişdi, altında ise bele bir xeber yerleşdirilmişdi: "Bir ay önce qetle yetirildiyi güman olunan Züleyxa Göyçeyi Kanar adalarında görübler. Deyilene göre, qetle yetirilen Züleyxa Göyçeyin benzeriymiş, o, özü ise Amerikanın agentiymiş. Züleyxa böyük fitneler ustası hesab olunur. Adamın inanmağı gelmir. Şayieler hemişe maraqlıdır".Hemin sehifenin lap aşağısında, qezet dilile desek, "podvalında" ise iri planda dalğalanan Amerika bayrağı verilmişdi, bayrağın altında İtaliya mafiozilerine benzer, qara eynekli bir adam dayanmışdı ve kimese göz vururdu. Bu gözbasmanı men öz ünvanıma qebul eledim ve gülümsündüm. Mene ele geldi ki, men Böyük Xocanı gördüm...
Gözlerimi yumub keçmişi düşünmeye başladım. Boğaziçinde ağ yelkenli gemiler üzürdü. Onlar güneşin işığında esrarengiz görünürdüler. Güneşin, sanki, yelkeni varıydı...
Züleyxa geminin burnunda dayanıb, “Titanik” filminin qadın qehremanı kimi, qollarını geniş açmışdı ve ele bil güneşi qucaqlamaq isteyirdi.
Mehemmed ağ suların dalğasında xalasına teref qaçırdı... Amma qarşıda gemi evezine uçurum ve qapqaranlıq dere vardı.
Son
Oktyabr 2009 - mart 2010
P.S. Romanda yazmadıqlarım:
Qeyd 1.
Boğaziçinde güneşin qürub elediyi bir zaman Züleyxa qefil ciddileşdi:
- Men Quran oxumaq isteyirem, -

<< 1 ... 99 100 [101] 102 >>