uşaq deyildim, men şeytan idim. Hamını yoldan çıxarmağa çalışan şeytan. Hele indi de bu bed emellerimden el çekmemişem, - dedi ve mene göz vurdu.
Züleyxa gülmeyinde davam edirdi. Men onun üzüne baxırdım, onu şeytana oxşatmağa çalışırdım, amma heç ne alınmırdı. O, gözellik ilahelerine benzeyirdi.
- Men buna inanmaq istemirem, - dedim, - Yusifle sen bunu nece bacardınız? Züleyxa gülmeyine ara verdi, ciddileşdi.
- Duşxana yadındadı? - başımla tesdiqledim, - seni maraqlandıran hadise orda baş verdi. Yerini rahatla ve qulaq as... Ey, qulaq asırsan, - deye o, menim qayğılı baxışlarımı görüb, uzun, etirli barmaqlarıyla burnuma toxundu.
Menim fikrim doğrudan da encir ağacının yanında qalmışdı. Duşxanada Yusifi ve onun qucağına sığınmış Züleyxanı tesevvür edirdim. Düşüncelerim biedeb sehnelerle zengin idi.
- Qulağım sendedi, - dedim.
- Onda yaxşı-yaxşı qulaq as. Axı sen menim heyat tarixçemi yazmağa gelmisen, ele deyil? - Başımla tesdiqledim, dodağımın altında mızıldandım ve "eledir" dedim. - Men Yusife vurulmuşdum. Her gece onun xeyalıyla yatırdım ve qeribedir ki, yuxuda onun ezalarını görürdüm, anlayırsan da neyi deyirem... onu sığallayırdım. İçimde, sanki bir şeytan vardı, daim meni duşxanaya sarı dartırdı. Yusif onu izlemeyimden duyuq düşmüşdü ve son zamanlar duşxanaya axşamlar, qaranlıqlaşanda girirdi. Men ona mektub yazdım, çatdırdım ki, axşam duşxanaya girende qapını daldan bağlamasın... Mektubu Qadir apardı. He, düzdü. Men sözümün üstünde durdum ve budlarımı ona gösterdim ...he, döşlerimi de... Sen o zaman heyetde yox idin, hara getdiyini de bilmirdim. Ona göre de mektubu senden yox, ondan gönderdim. Eslinde, sene daha çox etibar edirdim. Niyesini bilmirem...(ZÜLEYXA)
"Ay seni, şeytan!" Bunu kim dedi? Yeqin her ikimiz, üreyimizde ve eyni zamanda. Bir-birimize baxdıq. Baxışlarımız nüfuzediciydi. Bir anlıq pauzadan sonra o davam eledi:
- Yeqin seni maraqlandırır ki, mende bu şeytani hissler hardan idi? Özüm de bilmirem. Meger dünyada her şeyin izahı var? Amma

<< 1 ... 11 12 [13] 14 15 ... 102 >>