men uşaqlıqdan özümü qadın kimi hiss edirdim. Yalnız birce defe kişinin qadını qucaqlamasını görmüşdüm. Düzdür, atamla anamı. Bezi gecelerde ise cürbecür sesler. Perdenin dalından gelen sesleri nezerde tuturam. Menim içim yanırdı, odlanırdı. Men yorğanın altında sehere kimi qıvrılırdım, evveller sebebini bilmirdim, amma sonradan Yusifi hamamda lüt-üryan görende bu hissin ne olduğunu başa düşdüm... Üreyim az qala ayağımın altına düşdü. Uçunurdum. Havasızlıqdaydım.
- Sen Markiz de Sadı oxumusan? - deye bu qefil sualla onun sözünü kesdim.
- O kimdi ele?
- Sadizmin yaradıcısı.
- Yox, - başını buladı.
- Senin bu hisslerini o yazıb. "Ehtiraslı Tereza"da.
- Tereza, Tereza, - deye o dodağının altında bir neçe defe tekrar eledi, - yox, xatırlamıram, o da, yeqin menim kimi gözel olub?!
- Gözel, hem de celbedici. Onlar her ikisi şeytan olublar. Tereza da, onun müellifi de. Müellif ve qehreman dueti...
Züleyxa mene sınayıcı nezerlerle baxdı. Sonra ise:
- Maraqlı deyilse, danışmayım.
- Ne danışırsan, maraqdan ölürem.
- Ele salırsan meni?
- Esteğfürullah. Doğrudan, maraqlıdır...
Boğaziçinin üstünden teyyare keçdi. Züleyxanın gözleri yol çekdi. Sonra öz-özüne danışırmış kimi davam eledi. Yeqin keçmişi xırdalıqlarına qeder xatırlamaq isteyirdi.
- Men içeri girende Yusif lüt-üryan duşun altında dayanmışdı. Heç ne demedim, dinmezce paltarımı soyunub duşun altına girdim. Men bunu kinoda görmüşdüm. O menzereni her gün gözlerim önünde canlandırırdım. Sanki deli olmuşdum, çıldırmışdım. Sonradan anlayıram ki, meni deli eleyen ehtiras imiş, şeytani şehvetiymiş. Yusife sığındım. Onun bedeni sürüşken ve sıcağıydı. O, meni öpdü. Men de ona cavab verdim. Sonra meni xalatının üstüne uzatdı ve meni öpmeye başladı. Onda başa düşdüm ki, Yusif de meni sevirmiş. O, meni sevdiyini her an tekrar edirdi...Züleyxa danışdıqca men hemin hadiseni tesevvür edirdim, daha doğrusu, içimdeki şeytan qanımı coşdururdu. Qısqanırdım. "Qancıq" - üreyimde fikirleşdim. Bize döşünün arasını da

<< 1 ... 12 13 [14] 15 16 ... 102 >>