başladı:
- Biz şeherin Bar-Dubay hissesinde, gözel bir malikanede qalırdıq. Bu cür malikaneleri men heç kinolarda da görmemişdim. Amma nağıllarda oxumuşdum. Malikanenin heyeti bir hektardan çox olardı. Palma ağacları hasar boyu ekilmişdi. Yaşıl qazonlar, qonaqlar üçün qolf meydançası, üzgüçülük hovuzu vardı. Bura sehranın ortasında yaşıl vadiye benzeyirdi.
Herden fikirleşirdim ki, kaş bizim de bele malikanemiz olaydı, mense onun adar-madar bir qızı, şahzadesi. Hamı mene elçi düşeydi, atamsa elçileri qovaydı, cengaverler menim üstümde dava edeydiler. Amma men hökmen qayayabenzer divarı dırmaşan oğlanı seçerdim, eyvandaca bağrıma basardım. Onunla geceden sehere kimi eşq macerası yaşayaydım, nece deyerler, buse alıb, buse vereydim... Nedir, inanmırsan? İnanmırsan ki, men de kitab oxuyurdum. Siz heyetde top qovanda men kitablarla baş-başa qalardım. En çox sevdiyim de "Don Kixot" idi. Onu men mektebimizin kitabxanasından oğurlamışdım. Bilirsen, ne üçün? Oxumaq üçün yox, üstündeki gülmeli şekle göre. Ondan sonra "Robinzon Kruzonu" ve adı yadımdan çıxmış kitabları kitabxanadan alıb eve getirirdim ve mektebden çıxandan sonra onları geri qaytarmadım. Mektebe de ele ona göre getmedim, sevdiyim kitabları elimden ala bilerdiler... Züleyxanın kitablar barede bele vurğunluqla danışması meni emelli-başlı çaşdırmışdı. Züleyxa hara, kitab hara?
- Bele-bele işler, yazıçı oğlan...
O, meni emelli-başlı ele salırdı. Amma men dözürdüm. Eger uşaqlıq eşqim Züleyxa özünü qesrlerde yaşayan gözellere benzedirdise ve meni yox, başqasını ağ atlı oğlan sayırdısa, onda men dözümlü ve müdrik birisi olmalıydım. Salnameçiler dözümlü ve müdrik olmalıdılar axı... Amma men darıxırdım, üreyim sıxılırdı, onun bu söhbetleri inandırıcı görünmürdü, her halda men onlara inana bilmirdim. Ona göre de öz-özüme bir reklam fasilesi verdim ve Boğaziçini seyr elemeye başladım. Züleyxanın başı özüne qarışdığından ona qulaq asıb-asmamağımın ferqinde deyildi.
Çehrayı rengli bir gemi uzun-uzadı fit verdi. Üzbeüz

<< 1 ... 15 16 [17] 18 19 ... 102 >>