vurandan sonra söhbetine davam eledi:
- Mehkeme mene bir ay iş kesdi, daha doğrusu, bir ay hebsxanada saxlanılacağım, sonra ise vetene gönderileceyim, sizin dille desek, ekstradisiya edileceyim barede qerar çıxardı. Heyifsilenib-elemedim de, sanki bu heyat menim alnıma yazılmışdı ve men bunu önceden bilirdim. Vetene qayıtmaq da istemirdim. Veten menimçün yox idi. Yox, o menada yox, elbette, vardı, amma men onu görmek istemirdim, çünki onun menden xoşu gelmirdi. Anlayırsan bele şeyleri? Yazıçısan axı.
- Anlayıram, - dedim.
- Bir şey menim dadıma yetdi. Dubayla Azerbaycan arasında ekstradisiya haqqında müqavile olmadığından meni serhede qeder getirecekdiler, yeni ölkeden birdefelik çıxaracaqdılar, sonra hara istesem gede bilerdim. Bu barede mene hökumetin tutduğu vekil demişdi. Amma hele ona çox vardı. Felek hele çox şeyleri başımın üstünde fırladırdı.
"Ferhani" hebsxanası şeherin kenarındaydı. Burada taleyi menim taleyime benzer qadınlar çox idi. Onlar müxtelif ölkelerden çörek dalınca gelmişdiler ve çoxları da menim kimi aldanaraq Dubayda qalmağa mecbur olmuşdular.
Dubay fahişelerin ümid yeriydi. Amma bu ümidler indi hebsxana divarları arasında solurdu. Qadınların heç de hamısı hebsxana heyatı ile barışmaq istemirdi, onların bezileri depressiona düşürdü, bezileri intihar elemek barede fikirleşirdi, amma ürekleri gelmirdi. Heyatdan el çekmek ele de asan deyil.
İlk günler men de heyata inamımı itirmişdim, amma getdikce özümü ele almağa başladım. Bezilerini heyata yaxınları ve övladları, bezilerini sevdikleri ve düşmenleri bağlayırdı. Meni heyata bağlayan teller zeif olsa da, burada ömürlük qalmaq fikrim yoxuydu ve hansı yollasa buradan çıxmaq isteyirdim.
Müxtelif peşe sahibleri arasında biz çoxluq teşkil edirdik. Hebsxana reisi Mahmud adında heyverenin biriydi, adam ondan iyrenirdi. O, fahişeleri tez-tez otağına çağırır ve istediyini almayınca el çekmirdi. Mene xüsusi münasibeti vardı. Ayrıca otaq ayırmışdı ve bütün şeraiti yaratmışdı.
Bilmek isteyirsen ki,

<< 1 ... 19 20 [21] 22 23 ... 102 >>