getmişdi.
- İndi men İstanbul zenginlerinden biriyem. Çox isterdim ki, Bakıya gedim, köhne mehlemizi görüm. Amma qorxuram, - Züleyxa ani pauzadan sonra dedi.
- Senin mehellen artıq yoxdur, qonşular da köçüb. Oranı çoxdan sökübler. İndi bizim mehellemizde göydelenler ucalır.
Menim bu sözlerimden o xeyli pejmürde oldu.
- Duşxananı da sökübler, yeqin? - öz-özüne pıçıldadı, sonra ve sanki qorxa-qorxa, - bes Yusif? Ondan ne xeber var, - deye soruşdu.
- Yusif şehid oldu, - dedim.
- Demeli, men düz elemişem, cavan bir şehidin dünyadan nakam getmesine imkan vermemişem,
- dedi ve nedense güldü.
Men dinmedim. Bu nece gülüş idi? Onun esebdenmi, sevincdenmi gülmeyini ayırd etmeye çalışdım. O da menim baxışlarımı tutdu, sanki özünü yığışdırdı ve yeqin ki, könlümü ele almaq üçün qefilden:
- Bizden de yazıçı çıxarmış, - deye güldü.
- Bakıya niye qayıtmadın?
(ZÜLEYXA)..
- Meni orda gözleyen yox idi. Hem de men şöhretliydim. İstemirdim ki, nüfuzuma xelel gelsin. Men oradakı qezetlerin qınaq ve gülünc yeri ola bilerdim.
Biz bir müddet danışmadıq, sanki danışmağa sözümüz yoxuydu. Belke ele ona göre de Züleyxa ayaqyoluna getdi.
Men indi İstanbulun en gözel yerlerinden birinde oturub, etrafı seyr edirdim. Dünenki konfransı xatırlayırdım.
* * *
İstanbula "Qloballaşan dünyada Şerq ve Qerb münasibetleri" mövzusunda beynelxalq konfransa devet almışdım. Boğaziçini dövreleyen villalara, malikanelere baxdıqca, doğma şeherimi düşünürdüm. Keçmiş Bakı da alt-üst olmuşdu. Cavanlar yenileşen şehere böyük ümidle, qocalar inamsızlıqla yanaşırdılar. Qocalar ölmeye telesirdiler. Çünki bu şeherde onların uşaqlığını, cavanlığını xatırladan çox az şey qalmışdı. Xatireler köhne binalarla birge defn olunurdu. Xatireler silinende adamlar da yox olur, cismlerinden qabaq ruhları ölür.
Konfransdakı çıxışım zamanı qloballaşan dünyada insanların çaşdığını, qerblimi, şerqlimi olmaq dilemması qarşısında qaldığını deyirdim.
- Qloballaşmadan danışırsınız. Qloballaşma dinsizliyi, dilsizliyi,

<< 1 ... 23 24 [25] 26 27 ... 102 >>