baxıram.
- Men uşaq deyilem, 32 yaşım var.
- Amma yene de uşaq kimi qalmısan... - Bu sözlerden sonra o, üzüme zendle baxdı, sanki nese axtarırdı. Sonra, - istesen, sene teşkil ederem, - dedi. Men de eyni qayda ile onun üzüne baxdım ve:
- Pis teklif deyil, - dedim...
Onun sonradan mene gönderdiyi qız yaraşıqlıydı...
"Quş ağzı"ndan çıxdıq. O, sürücüsüne işare eledi ki, bizim arxamızca gelsin. Biz piyada Boğaziçi sahiliyle xeyli dinmezce addımladıq. Onun elinde çörek qırıntıları vardı, bayaq restorandan çıxanda stolun üstünden götürmüşdü. O zaman onu başa düşmesem de, indi anlayırdım. Züleyxa çörek qırıntılarını az qala başımızın üstünde uçuşan qağayılara atırdı. Onlardan en ferasetlisi suya baş vurur ve çörek qırıntılarını udurdu.
Denize sallanmış köhne qalanın yanına kimi piyada geldik ve bir kelme de olsun kesmedik. Qalalar mene ezemetli, vüqarını itirmeyen cengaverleri xatırladır. Onlarda güclü bir enerji ve heç zaman ölmeyen ruh var.
Bir müddet dinmez-söylemez qalanın etrafını fırlandıq. Züleyxa qalanın divarlarını sığallayırdı. Men düz tapmışdım. Qalalar vüqarlı erkeklerdendirler ve bunu gözel qadınlar hamıdan tez duyur.
Yolumuza davam eledik. Danışmağa sözümüz yox idi. Züleyxa meni mehmanxanaya qeder ötürmek istedi, razı olmadım.
- Tek qalmaq isteyirem, - dedim.
- Yoruldun, demek? - Züleyxa dedi ve gözel gözlerini mene yox, Boğaziçine teref süzdürdü.
- Heç senden doymaq olarmı?! - dedim.
O güldü. Ele ürekden qehqehe çekdi ki, sanki sonuncu defe gülürdü...
Ayrılanda söz verdim ki, İstanbula her gelişimde mütleq ona baş çekecem. Amma bu bize nesib olmadı...Portye otağıma zeng vurub dedi ki, yanıma gelen var. Özü de gözel bir bayandır. Şübhesiz, Züleyxanın gönderdiyi hediyyeydi. Allah elesin, onun kimi gözel ve yaraşıqlı olsun. İstanbulun ortasında gözel bir xanım ve men. Özümüzünkülerden olmasa yaxşıdır.
- Buraxın gelsin, - dedim.
Hamamdan teze çıxmışdım, teze beylere oxşayırdım. Çenemin altını azca kessem de, zereri yoxuydu, eksine, bü görkemim

<< 1 ... 26 27 [28] 29 30 ... 102 >>