yeni Züleyxadan ayrılandan texminen üç ay yarım sonra İstanbula uçan teyyarede oturub keçmişi xatırlayırdım, onun qana belenmiş resmini ve televiziya kadrlarını gözlerim önünde canlandırırdım. Hadise texminen bir hefte önce olmuşdu. Bu defe İstanbula edebiyyat dergilerinin toplantısında iştirak etmek üçün gedirdim, amma ondan önce Türkiyedeki dostlarımla danışmışdım ki, bu hadiseni araşdırmaq üçün mene iki gün elave vaxt ve maşın ayırsınlar. "Yazacağım eser sizi de maraqlandıra biler" - demişdim. Arxadaşlar (sehv deyil, mehz, arxadaşlar) da mene inanmış ve İstanbulda yardım edeceklerine söz vermişdiler. Dekabrın ikinci heftesi, çiskinli bir havada teyyarede uçurdum ve ölüm haqqında fikirleşirdim. Bir müddet önce heyatı istediyi kimi, seve-seve yaşayan Züleyxa - menim ve mehelle uşaqlarının ilk sevgisi, gözellik idealı vehşicesine qetle yetirilmişdi. Men tekce özümün yox, hem de keçmişin ve mehle uşaqlarının xetrine bu hadiseni araşdırmalıydım, ona qaldırılan eli kese bilmesem de tapmalıydım. Tapmalıydım ki, ona lenetler de yağdıra bileydik. Çünki obyekti lenetlemek üçün onu müeyyen elemek lazımıydı. Züleyxa haqqında düşüncelerime müherrikin uğultusu, ön oturacaqdakı cocuğun çığırtısı, sernişinlerin hırıltısı mane olurdu. Bunlardan qurtulmaq üçün musiqi mekanını seçdim.
Qulaqcıqları taxdım ve oturacağın qoltuqluğundakı radiodüymeni fırlamağa başladım. Önce qarmaqarışıq sesler geldi, sonra cürbecür mahnılar eşidildi. Men birinin üstünde dayandım. İlk defe İstanbula uçanda da men eyni mahnını eşitmişdim. Müğenni xanım ölümün şenine şerqi oxuyurdu, "ölümden başqa hepsi yalan" - deyirdi. Belke, Züleyxanın ölümü de yalan idi. Men telekadrları ve qezetdeki şekilleri gözümle görsem de, Züleyxanın ölümüne inanmırdım, belke de inanmaq istemirdim.
İllüminatordan çöle baxdım. Buludların üstü ile uçurduq. Güneş ağappaq pambığa oxşar buludları işıqlandırır ve mende nostalji hissleri güclendirirdi, sanki yerde yağan çiskinin ona dexli yoxuydu.
"Ölümden başqa hepsi yalan".

<< 1 ... 29 30 [31] 32 33 ... 102 >>