Doğrudan da ölüm yalandımı? "Ölüm ne heyatın başlanğıcı, ne de sonudur, ölüm heyatın davamıdır". Bu fikirleri men gündeliyimde yazmışdım. Bilmirem özümünküydümü, yoxsa hardansı çırpışdırmışdım. Her halda yaxşıydı, ağlabatan idi. Heç kim ölmek istemir, ölmeye mehkum olunanlar ise esil heyatın o biri dünyada - axiretde olduğuna inanır, ya da özünü inandırır. Bu mahnını oxuyan xanım, göresen, ölüme inanırdımı, yoxsa o da ebedi heyat axtaranlar kimi axirete bel bağlayırdı?
Stüardessalar zeif yerlerimden biridir. Onlar göyden enen meleklere oxşayır. Fikirleşdim ki, işdi- şayet, ölsem, yeqin ki, bu stüardessalarla bir yere düşecem, olsun ki, cennete. İstedim onlardan biriyle zarafat eleyem, ele-bele, kefimi açmaq üçün.
- Yanımda otura bilersiniz? - onlardan bir qeder yaşlısından soruşdum. O, evvelce meni başa düşmedi:
- Anlamadım?! - dedi ve göy sürmeli gözlerini döydü.
- Bilirsiniz, men teyyarede uçmaqdan qorxuram, siz menim yanımda otursanız, qorxum keçer.
- Yaxşı zarafatdır, - stüardessa dedi, güle-güle menden uzaqlaşdı ve su isteyen sernişine teref getdi. Onun yerişinde arxasınca baxan bir kişinin gözleri vardı. O bunu hiss elediyinden ele nazla yeriyirdi ki, sanki gözlerimin inciyeceyinden ve başqa semte baxacağından qorxurdu.
Bir azdan sonra hemin stüardessa yeniden yanımdan keçdi ve mene teref baxmadan, az eşidecek sesle, intim münasibetlere işare eden edayla:
- Qorxunuz keçdimi? - deye soruşdu.
- Onsuz da ikimiz de cennete düşeceyik, - dedim.
Menim sözlerimi eşidib-eşitmediyini bilmirem, ancaq gülümsediyi şeksiziydi...
Teyyare Boğaziçine yaxınlaşanda yene de meni nostalji hissler bürüdü. Boğaziçi qara keçe kimi qırçınlanırdı, sular parket döşemeye oxşayırdı stanbul konfransı iki gün davam eledi. Biz ortaq türk dili ve edebiyyatı barede uzun-uzadı müzakireler apardıq, neticede deyerli qerar da qebul eledik. Hamımız gözel bilirdik ki, bizim bu istek ve arzularımız yene de kağız üzerinde qalacaq. Müdrik ve tecrübeli dostlarımdan biri: "türkler danışmağı

<< 1 ... 30 31 [32] 33 34 ... 102 >>