çox sevir, amma neticesi olmur" - demişdi.
Konfrans boyu menim fikrim Züleyxanın yanındaydı. Onu kim ve neyin üstünde öldüre bilerdi? İlk ağlıma gelen o oldu ki, bunu islam fanatları eleyib. Gözellik müsabiqesinin eleyhdarları, yeqin, onu izleyib tapıblar. Ancaq bu versiya ağlabatan deyildi, çünki Züleyxanı Türkiyede hamı Göyçek kimi tanıyırdı, yeni ona "Göyçek xanım" deye müraciet edirdiler. Hem de bu hadise, yeni gözellik müsabiqesi çoxdan olmuşdu, üstünden bir neçe il keçmişdi.
Onun şexsi düşmenlerinin olub-olmadığını da bilmirdim. Konfrans başa çatandan sonra ilk olaraq Serdar beyin yanına geldim, axırda refiqelerile görüşdüm. Onların dediyine göre, hamı Züleyxa Göyçeyi sevirdi ve bir kimsenin ona el qaldırmağa üreyi gelmezdi, insafı yol vermezdi. Emalatxanaya gelende Serdar bey yeni resm üzerinde işleyirdi. Melum oldu ki, bu, Züleyxa xanımın portretidir ve ressamın refiqesi ölümünden iki gün önce bele bir sifariş verib. O, çox qemliydi. Sevimli qelb dostunun qetlinden yana üzüntü keçirirdi ve bu ağrının cizgileri onun sifetinde açıq-aşkar görünürdü.
Biz ordan-burdan danışdıq. Her ikimiz, xüsusen de o, Züleyxa xanımın adını diline getirmekden çekinirdik, sanki onun ruhunu incideceyimizden qorxurduq. Amma bu bele davam eleye bilmezdi. Qetle yetirilmiş adam menim uşaqlıq arxadaşım, onunsa, cavanlıq dostuydu. Bu işi bele qoymaq olmazdı. Asayiş keşikçilerinden de xeber-eter yox idi. Onlar istintaq sirrini elde bayraq tutmuşdular ve qatilin kimliyi barede bir söz demirdiler.
- Bu işi bele qoymaq olmaz, - dedim, - nese elemeliyik.
Serdar bey menim bu sözlerime ehemiyyet vermedi, elece Boğaziçine teref baxmaqda davam eledi. Biz bir müddet danışmadıq. Sonra Serdar bey:
- Ölümden heç kim yaxa qurtara bilmez. Amma bu adi ölüm yox, felaket idi, - dedi. Men başımla tesdiqledim. Emalatxanadan çıxanda ondan xahiş eledim ki, sabah meni Züleyxanın malikanesine aparsın. Çünki o, mene hemin malikaneni göstermeye macal tapmamışdı, daha doğrusu, buna menim zamanım olmamışdı

<< 1 ... 31 32 [33] 34 35 ... 102 >>