ve malikane "seyahetini" sonraya saxlamışdım. Ömür vefa elemedi, Züleyxa xanım meni gözlemedi, bele deyek ki, ölüm merdimazar adamlar kimi aramıza girdi, onun ve menim isteyimi gözümüzde qoydu. Men Züleyxanın elinin ve ayağının deydiyi, nefes aldığı mülkü mütleq görmeliydim, çünki bu,keçmişi xatırlamaq ve Züleyxanın qatilini tapmaqda mene kömek ede bilerdi. Menim bu işleri araşdırmağa resmi selahiyyetim yox idi. Amma İstanbuldan gedenden sonra Züleyxa Göyçek Serdar beye demişdi ki, men onun heyatının bir parçasıyam, onun dünyasının adamıyam. Ona göre de istanbullu ressam bu işlerde mene yardımçı olmağa söz verdi. Men emalatxanadan çıxanda Serdar bey:
- Bilmezdim ki, Zülexa xanım keçmişine bu qeder bağlıymış, - dedi.
- Keçmiş ona daha çox yaraşırdı, - öz mülahizemi söylemekden qalmadım. "Çünki orda biz vardıq" ifadesini dilime getirmedim.
Züleyxanın varisi olmadığına göre, mülkünü heç kime vermemişdi, daha deqiqi, onu kimese vermeye, vesiyyet etmeye vaxt tapmamışdı, yeqin ki, ölümün çox-çox uzaqda olduğunu xeyal edirmiş. Ölümse onun hendeverinde ac-yalavac yalquzaq kimi fırlanırmış, qurbanını haqlamağa fürset axtarırmış. Bilseydim, ölümü boğazlayardım.
Hökumet memurları malikaneni herraca çıxarmaq, pulunu ise uşaq evlerinden birine köçürmek haqqında düşünürdüler. Züleyxadan olsaydı, yeqin pullarını qadın hebsxanalarına xercleyerdi. Serdar beyden aralanandan sonra Boğaziçine düşdüm. Sahille boş-boşuna addımladım. Buna boş-boşuna gezmek de demek olmazdı. Çünki Züleyxa-Malenanın xatiresi menimle birgeydi. Men onunla söhbetimizi xatırlayırdım. En çox gülüşü, edaları. O, adamı heyecanlandırırdı, maqnit kimi kişileri özüne celb edirdi...
Köhne qalanın yanına çatanda dayandım. Biz onunla sonuncu defe burda ayrılmışdıq. Adi bir qalaydı. Köhne ve baxımsız... Çünki Züleyxa yox idi. Ve onsuz Boğaziçi öz gözelliyini itirmişdi. Köhne qala da gözden düşmüşdü, ezemetini itirmişdi. İndi qala igid yox, efel bir kişini xatırladırdı. Gözeller öz ölümleri ile kişileri

<< 1 ... 32 33 [34] 35 36 ... 102 >>