varsa, onu başlarından çıxarsınlar. Amma Bakıda kimse Züleyxanın mal-mülküne göz dike bilmezdi, çünki ondan xeberleri de yoxuydu. Tebii, menim de bele bir fikir ağlıma gelmezdi. Meni ancaq Züleyxanı kimin ve neyin üstünde öldürmesi maraqlandırırdı. Belke de bu, Züleyxanın taleyine acımaqdan çox, onun ruhu ile birge keçmişe qayıtmaq ve olanları, olacaqları qeleme köçürmek iddiasıydı. Bezen keçmişle yaşamaq (hemin keçmiş acı olsa da bele) gerçek heyatda vurnuxmaqdan qat-qat serfeli ve celbedicidir... Olanlar olmuşdu, amma nece?
Malikaneye Serdar beyin maşınında getdik. Hökumet memuru da bizimleydi. Serdar bey dedi ki, Züleyxanın emlakı reyestr xidmetine verilib ve onların icazesi olmadan malikaneye baxış keçirmek olmaz.
Yolda istanbullu ressamdan soruşdum ki, Züleyxanın öldürülmesinde kimden şübhelenir. O ise cavabında "Heç kimden" - dedi, - "Züleyxa xanımı bir kimse izlemirdi, her halda, men bunun şahidi olmamışam, özü de mene bu barede bir söz demeyib".
Men Züleyxayla Serdar beyin hansı münasibetde olduğunu bilmirdim. Belke de Serdar bey bir zamanlar Züleyxanı sevmişdi, ya belke Züleyxa ona vurulmuşdu. Üzünde az nezere çarpançopurlar olsa da, Serdar bey yaraşıqlı kişiydi. Bu cür kişi tiplerini men Mopassanın "sevimli dost"una oxşadıram. Nüfuzedici baxış, çekme sifet, qalın bığ.
Züleyxayla zövqleri de üst-üste düşürdü, her ikisi Boğaziçini sevirdi. "Bahar çiçekleri" gözellik salonunun divarından asılmış "Boğaziçinde güneş" resmi de Serdar beyin Züleyxaya hediyyesiydi. Men onu Züleyxaya qısqanmırdım, eksine, düşünürdüm ki, azeri gözeli istanbullu ressamın yanında olsaydı, onu qoruya bilerdi.
Biz malikaneye çatdıq. Malikane Beşiktaşda, Yıldız parkına yaxın, boğazın lap sahilindeydi. Hökumet memuru malikanenin iri demir darvazasını deste açarla açdı. Malikanenin böyük heyeti vardı. Hasarların dibine menim indiye kimi görmediyim, yaxud indiye kimi fikir vermediyim ve adını bilmediyim gül kolları basdırılmışdı. Qeribeydi. Bir kolun üstünde rengbereng çiçekler

<< 1 ... 34 35 [36] 37 38 ... 102 >>