gözetçisi herden dişarı çıxıb bir defe göye, bir defe de mene baxırdı, astaca gerneşirdi. Men görmezliye vururdum. Bilmirem o menden bezmişdi, yoxsa men gözlemekden yorulmuşdum... Düşünmekden, xatırlamaqdan gözel ne ola biler, xüsusen de vaxtın çox olanda. Men Züleyxanın iri ala gözlerini, ağızdolusu gülüşünü, beyaz dişlerini, ağ derisini xatırlayırdım, siqaret tutan uzun, nazik barmaqlarını yadıma salırdım. Mehemmedi tesevvür etmeye çalışırdım. Men Mehemmedi körpe vaxtı birce defe görmüşdüm, Fatime atasıgile qonaq gelende, sonra ara qarışdı, messeb itdi, Qarabağ müharibesi başladı, aclıq ve sefalet adamların el-ayağını yığışdırdı. Hemin vaxt qohum-eqrabalar bir-birilerine qonaq getmeye de utanırdılar, çünki saatlarla çörek növbesine dayanmış yaxınlarının, dost-tanışın boğazına ortaq olmağı ayıb sayırdılar.
Züleyxa ise mehellede görünmürdü. Onun xatiresi böyüklerin yaddaşından çoxdan silinmişdi, yeniyetmeler ise onu xatırlayırdılar. Çünki o, bizim bir parçamız idi. Üstünden uzun iller keçenden sonra Züleyxanın Türkiyede yaşadığını, zengin bir fotomodel olduğunu eşitmişdik. Bu barede bulvar qezetleri yazırdılar, onun yarıçılpaq şekillerini verirdiler, azeri qadınlarının namusuna xelel getirdiyine göre qınayırdılar, üreklerinde ise paxıllığını çekirdiler. Züleyxanın namussuzluğundan yazan esasen qadınlar idi. Görünür, onun yerinde olmadıqlarına göre acıqlıydılar, talelerini qınamaq evezine, hemcinslerinin ve hemvetenlerinin uğurunu qısqanırdılar. Qadınlar onun kimi gözel olmadıqlarına, erkekler ise ona sahib çıxa bilmediklerine göre qezebliydiler. İndi o, hamının nifret menbeyiydi, çünki şöhretliydi. Müdriklerden biri deyib ki, "nifret insanın populyarlığının göstericisidir".
Qadirle men sevinirdik. Züleyxanın ağ baldırlarını ve döşlerinin arasını bizden başqa gören olmamışdı.
- Ax, Züleyxa! - İçimde inildedim, soyuq havanı ciyerlerime çekdim.
Bir saatın tamamında gözetçi çöle çıxdı ve işare eledi ki, rektorun yanına qalxa bilerem...
* * *
- Efendim, çaymı,

<< 1 ... 39 40 [41] 42 43 ... 102 >>