olaraq başımla tesdiqledim ve dedim ki, sebebini heç kim deqiq bilmir. Belke onlar daha nese eşidibler.
- Biz de bilmirik, - hemin oğlan yene de dillendi, - biz bura köçende çarpayılar seliqe ile yığılmışdı, dolablarda da heç ne yox idi. Birce divarda bu resm qalmışdı.
Men o gösteren terefe baxdım. Divarda Serdar Küçükoğlunun "Boğaziçinde güneş" resmi asılmışdı. Heç ne anlamadım. "Bu resm bura nece düşüb?" Özüm-özüme bu sualı verdim, amma, hazır cavab yox idi.
Men otağa göz gezdirdim, Mehemmedin çarpayısına uzun-uzadı baxdım. "Bura niye gelmişem, ne axtarıram?" - üreyimde fikirleşdim. İri qara bir milçek pencerede vızıldayırdı. Onun çöle can atması meni qıcıqlandırırdı ve düşünmeye mane olurdu...
Ha çalışırdım, amma üreyimin derinliyinde ve qafamın içinde nese tapa bilmirdim. Elece, Mehemmedin narahat-narahat döyükdüyünü, yataqda qurcuxduğunu, geceler yerinin içinde durub oturduğunu gözlerim önüne getirirdim ve ele bu düşüncelerle de sessiz-semirsiz otaqdan çıxdım. Sanki sessiz ve ağ-qara kinoya baxırdım, amma Mehemmedin üzünü heç cür görmürdüm. Men onu tesevvür ede bilmirdim, elece dörd yaşlı şeklini xatırlayırdım. Men onun şekline baxmalıydım, onda, yeqin, nese, hansısa impulslar mene ötürüle bilerdi. Züleyxanı, öz xalasını doğrudanmı o öldürüb?"Get o qancığı öldür!" - Bu, anasının Mehemmede tapşırığıydı ve yalnız bir neçe günden sonra Fatime xanım Bakıdakı evinde bunu etiraf edecekdi. Ona qeder ise müemmalar içinde yaşadım... Yataqxanadan çıxdım ve Boğaziçine düşdüm. Balıq aşiqleri qarmaqlarını suya sallamışdılar. Bakıdakı kimi. Amma indi Bakıda balıqçılar qalmayıb, ovçular qalıb. Günün günorta çağı adamların heyatını, geceler ise yuxusunu oğurlayan ovçular.
Boğaziçinin sahilinde dayanıb balıqçı cergesine baxırdım. Bu cerge günbatana qeder uzanırdı. Kimlerse pis keçmişini unutmaq, kimlerse yaxşı keçmişini xatırlamaq, kimlerse de bu günün çetinliklerini yaddaşından silmek üçün balıq tuturdu. Buna balıq tutmaq da demek olmazdı. Qarmağını suya sallayan her

<< 1 ... 46 47 [48] 49 50 ... 102 >>