asfalta bu qeder sevgi hardanıydı, gören? Hündür tepelerdeki binalar Manhettendeki ekiz binalara oxşayırdı. Tehranı da bir vaxtlar men bu cür görmüşdüm. Sivilizasiyaların hamısının axırı bir yerde qurtarır - daşlıqda. Daş ürekler, qelbler, korşalmış hissler, yoxa çıxan ve tutya kimi axtarılan merhemet, humanizm. Adamlar qocaldıqca humanistleşir, sivilizasiya yaşlaşdıqca azğınlaşır.
Günden-güne artan, ucalan binalara baxdıqca evsiz-eşiksiz adamları düşünürdüm, onlar ölkede on minlerledi, amma bu qeder binalar kimsesizlikden qaranlığa qerq olub...
Evde lengimedim, Fatimegile getdim. Onların ev ünvanını İstanbulda olarken Yılmaz beyden almışdım, Fatime xanımın universitete gönderdiyi cavab mektubunun suretini de özümle götürmüşdüm.
Lazım olan ünvanı tapmaq asan olmadı. Şeher tamam deyişmişdi. Parkları hündür binalar ve kafeler, sekileri mağazalar evez elemişdi. Nehayet, axtardığım binanı tapdım. Bir zamanlar burda, balaca parkın ortasında cavanların sevdiyi "Nergiz" pivexanası vardı. İndi o yoxa çıxmışdı.
Maşın elinden terpenmek mümkün deyildi. Heyasız ve nadan sürücüler maşınlarını harda geldi saxlamışdılar. "İnomarka"lar piyada yolunu bağlamışdılar. Onların ünvanına lenet yağdırmaqdan savayı elimden heç ne gelmedi.
Fatimegil de teze binadan ev almışdılar, daha doğrusu, köhne mehlemiz sökülende ona da pay düşmüşdü.
Susuzlamışdım. Markete girib su aldım. Qoca bir qarı çöreyin dördde birini almaq isteyirdi. Satıcı ise vermek fikrinde deyildi.
- Bunun qalanını kime satım, - deye donquldanırdı.
Qadın yazıq nezerlerile mene baxdı. O, esteğfürullah, sümük gözleyen itlere oxşayırdı, gözleri lap xırdalaşmışdı, bebeklerini ağ perde örtmüşdü. İndi o, meni, yeqin ki, huri - meleye oxşadırdı. Qarının baxışlarını oxumaq ele de çetin deyildi: "Belke sen kömek edesen?!"
- O çöreyi bütövlükde qarıya ver, pulunu menden çıxarsan, - dedim ve satıcıya on manat uzatdım.
Satıcı utanan kimi oldu, bir balaca qızardı da:
- Meni düz başa düş, qardaşoğlu, qonşuların çoxu çöreyi

<< 1 ... 49 50 [51] 52 53 ... 102 >>