rektorluğa bir söz demeden Bakıya qayıtmış, geri qayıdanda ise anasının "xalası qancığı öldürmeyi" barede emrini yerine yetirmemişdi. Ona üreyi gelmemişdi. "Get, o qancığı öldür. Öldürmesen südümü sene halal etmeyecem!" - Anası onu yola salmazdan önce bu sözleri demiş ve desmala bükülü pulu çıxarıb vermişdi. Babası ile nenesi qızlarının bu sözleri qarşısında heç ne dememiş, elece başlarını aşağı salmışdılar. Babası o biri otağa keçende, sanki, inildemişdi: "Ax, Züleyxa!".
Ve yalnız indi ikinci kurs başlar-başlamaz, xalasını axtarmaq fikrine düşmüşdü. Onu niye görmek istediyini özü de ayırd ede bilmemişdi. Belke, xalasını bu bed emellerinden el çekmeye mecbur elemek isteyirdi.
Xalası gözel idi, onun uşaqlıq sevgisiydi. O, Züleyxa deyilen bu şeytanı çox isteyirdi, etrini ciyerlerine çekmekden doymurdu. İndi ise, yetkinlik çağında xalasının şekillerine baxmaq, teleekranlardan, internetden izlemek onunçün verdişe çevrilmişdi.
Mehemmed xalasını düşünmeyende darıxırdı. Xalası onun varlığına hakim kesilmişdi. O, bir qulağı ile xalasının şaqraq gülüşlerini eşidir, vecde gelir, diger terefden ise anasının amirane sözleri qulaqlarından getmirdi.
Mehemmed qarabasmalar içinde yaşayırdı. Hazırlıq kursunu ela başa vursa da, indi ders oxumağa hövselesi çatmırdı... Xalası onun vücudunda, qanındaydı...Önce o, xalasının işlediyi "Bahar çiçekleri" gözellik salonunun ünvanını öyrendi. Bu, ele de çetin deyildi. Neim parkındakı teleekranda bu salonu tez-tez reklam edirdiler, ünvan ve telefon nömreleri de gösterilirdi. Amma Mehemmed onları yadında saxlamamışdı.
Seher yuxudan duranda derse getmedi, Neim parkına geldi. Ekranda tamam başqa mehsullar reklam edilirdi. Bu, esasen elektrik mallarıydı. Xallı bebirin namnazik plazma ekranından tullanaraq keçmesini nümayiş etdiren reklam çarxı defelerle fırladılırdı. O, bir müddet gözledi. Xalasını göreceyine emin idi. Züleyxa Göyçeyin perestişkarlarından da hemin kadrı gözleyenler vardı.
Nehayet, hemin kadr. Xalası etri evvelce iyleyir,

<< 1 ... 69 70 [71] 72 73 ... 102 >>