qapısını döydü ve Mehemmede muracietle astadan:
- Bey efendi, sizi soruşurlar, - dedi.
Mehemmed elinde oxuduğu kitabı dolabın üstüne qoyub heyete çıxdı.
Soruşan xalasıydı. Züleyxa eynine ağ deriden gödekce geymişdi. Par-par yanan qırmızı maşına söykenmişdi. Mehemmedi gören kimi:
- Ooo...! Menim şahzadem, seni rahatsız etmedim ki? - gülümseyerek xeber aldı.
Mehemmed:
- Yox, - dedi, - sabahkı derslerime hazırlaşırdım.
Xalası onu bağrına basdı... Yene de hemin qoxu. Birden Mehemmedin yadına düşdü ki, yuxuda da xalasına benzetdiyi qadından hemin etir gelirdi. Diksinen kimi oldu. Bu, sirli bir qoxuydu, ferdiydi, yalnız xalasına, ya da ona benzerlere mexsus ola bilerdi.
Züleyxa Göyçek:
- Sirr deyilse, oxuduğun hansı dersdi? - deye soruşdu.
- Men şeir oxuyurdum. Sufi şeirleri.
- Tesevvüf?
- Siz hardan bilirsiniz?
- Demişdim axı, menim bilmediyim şeyler çox azdır. - Sonra o, maşına teref döndü ve, - Mehmet bey, bacım oğludu, gel tanış ol, - dedi.
Maşından hündür boylu, qarayanız, amma yaraşıqlı bir kişi çıxdı. Züleyxa:
- Kimin bele bacısı oğlu var? - deye şıltaq qızlar kimi Mehemmede işare eledi.
Mehmet bey:
- Doğrudan da yaraşıqlıdar, çox yaraşıqlıdır, - dedi, elini uzatdı ve özünü teqdim eledi, sonra Züleyxaya teref dönüb, bir de tekrar eledi, - yaraşıqlıdır.
- Elbette, yaraşıqlıdır. O, menim ağ atlı oğlanımdır. Axırı gelib meni tapdı. - Züleyxa yene de şıltaqcasına dedi, Mehmet beyin siqarından bir qullab alıb, özüne qaytardı, sonra Mehmet beye sığındı.
Mehemmed xalasının bu hereketinden acıqlandı, belke de üreyinde erkeklik hissi baş qaldırdı, qısqandı ve:
- Men getmeliyem, - dedi.
- Hara? Biz seni aparmağa gelmişik. Sen gelmedin, men de fikirleşdim ki, gelib seni özüm aparım.
- Men derslerimi hazırlamalıyam, - deye Mehemmed teklifden boyun qaçırdı ve dönüb getdi.Ona ele gelirdi ki, yataqxanadakıların hamısı ona baxır. Amma aynabendde heç kim yox idi. Belke de yuxarı mertebede yaşayanlar onları görmüşdü. Xalası:
- Bazar günü seni gözleyecem,

<< 1 ... 77 78 [79] 80 81 ... 102 >>