edirler. Ola biler ki, onlar Mehemmedin de Memoyla görüşdüyünden xeberdardırlar. Dinqo:
- Men seni mütleq tapacam, sene etibar edirem, meni görmek istesen, bu ünvandan soruş, - dedi ve kağız parçasını ona uzatdı. - Ünvanı yadında saxlayandan sonra cırıb atarsan. Ünvanı üstünde tapsalar, yaxud kiminse eline düşse, sene başağrısı getirer. Mobilden istifade eleme. Yasaqdır. Dinqo gedenden sonra Mehemmed bir müddet otaqda qaldı. Onun derse getmek hevesi ölmüşdü. Şeherdeki partlayışlar, etürpedici telekadrlar ovqatını tamam korlamışdı. Bu terefden de Dinqo ve qardaşının qaçması ona pis tesir elemişdi. Mehemmed onların günahsızlığına emin idi. Qardaşlar qaçaq-quldura oxşamırdılıar, yeqin ki, ellerinden pislik de gelmezdi. Hemin gün o, derse getmedi. Yataqxananın poçtuna düşüb, Bakıya zeng eledi, çünki evde ondan narahat idiler. İstanbuldakı partlayışların sedası Bakıya da çatmışdı. Anası ona:
- Özünü gözle, başqa şeyler barede fikirleşme.
O, "başqa şeyler"in altında neyin gizlendiyini anlayırdı, söhbet Züleyxadan gedirdi, ona göre de bir söz demedi ve sağollaşıb desteyi asdı.Mehemmed poçtdan çıxanda qarşısında xalasını gördü. Züleyxa xanım bacısı oğlunu görcek yüyürüb onu qucaqladı:
- Senden nigaran idim, - dedi, ağlamsındı, - bu partlayışlar çox günahsızın qanını tökdü.
- Nigaran qalmağına deymez. Men iki gündür ki, şehere çıxmıram.
- Gedek, - deye xalası onun qolundan tutub küçe qapısına teref çekdi.
Mehemmed xalasının ondan yana rahatsız olmasından, uşaq kimi kövrelmesinden müteessir olmuşdu. Ona göre de xalasının erkyana hereketine etiraz etmedi ve taleyini heyatın axarına, daha doğrusu, xalasının zerif ellerinin ixtiyarına verdi.
Maşına oturdular. Qırmızı "Volsvagen"i xalası özü sürürdü. Yolboyu bir kelme de kesmediler. Yalnız birce defe Züleyxa danışdı. Boğaziçinden yuxarı - Züleyxa Göyçeyin malikanesine geden yolda xalası nehri gösterib:
- Çox cansıxıcı menzeredir, sanki balıqlar yasa batıblar, güneş de görünmür, - dedi, men Boğaziçini yayda xoşlayıram.

<< 1 ... 81 82 [83] 84 85 ... 102 >>