Onda burda ağ yelkenli gemiler üzür. Güneşin fonunda. Maşın Nişantaşıdakı varlı malikanelerin dolanbaclarından keçerek, bir demir darvazanın qarşısında dayandı. "Bahar çiçekleri" mehellenin o biri üzünde qaldığından onu görmediler. Qapını açıb içeri keçdiler. Malikanenen geniş, amma cansıxıcı heyeti vardı. Sanki bura qara buludların kölgesi düşürdü.
- Ne durmusan, keçsene, - deye xalası elinden tutub onu içeri çekdi.
Malikanenin geniş dehlizi vardı, dehlizden yuxarı mertebelere pillekenler qalxırdı. Dehlizden o yanda böyük zal idi. Onlar zala keçdiler.
- Sen otur, men bu saat gelirem, - xalası dedi ve metbexe keçdi.
Mehemmed zala göz gezdirdi. Otaq ele de zengin deyildi: ortada böyük stol-stul desti, onun üstünde güldan ve gül, küncde bar, barın qarşısında - döşemede bebir derisi, divarda "Bahar çiçekleri"nde gördüyü "Boğaziçinde güneş" resminin reproduksiyası. Metbexden xalasının sesi geldi:
- Darıxmırsan ki? Xidmetçileri bu gün evlerine göndermişem, isteyirem ki, özüm sene qulluq edem.
O darıxmırdı. Amma nigaran ve heyecanlıydı. Xalası kim idi? Onun uşaqlıqda gördüyü gözel Züleyxa, yoxsa İstanbulda hamının tanıdığı kimi Göyçek Züleyxa? Xalası melek idi, yoxsa şeytan? Emelisaleh insan idi, yoxsa fahişe, qız satan? Ve indi burda, xalasının zahiren debdebeli,amma sade evinde onun ne işi vardı? İndi o, xalasının boynuna sarılsınmı, yoxsa anası dediyi kimi elesin?
- Qehvemi, kofemi, şiremi? - xalası soruşdu.
- Ferq elemez, - cavabını verdi. Xalası her üçünden getirdi:
- Hansını isteyirsen, seç.
Yuxarı mertebeden ses geldi. Kimlerse pillelerle aşağı düşürdü. Bu, cavan bir kişiyle yaraşıqlı bir xanımıydı. Mehemmede ele geldi ki, hemin xanımı hardasa görüb, belke de xalasının gözellik salonunda.
Züleyxa Göyçek ayağa durdu ve hemin adamlardan:
- Gedirsinizmi? - deye soruşdu.
- Gedesi olduq, bizde heç ne alınmadı, - deye cavan kişi mızıldandı. Züleyxa xanım teeccüblendi:
- Nece yeni alınmadı?
Bu defe yaraşıqlı xanım cavab verdi:
- Telefon zengleri onu

<< 1 ... 82 83 [84] 85 86 ... 102 >>