rahat buraxmır. Meqamında kimse kefimize soğan doğrayır. Cavan kişi:
- Biz yene de geleceyik, - dedi, - belke gelen defe yaxşı oldu. Züleyxa xanım onları darvazaya kimi ötürüb qayıtdı.
- Menim arkadaşlarımdır. Müsafirim idiler. Yola getmirler, isteyirdim ki, onları barışdırım. Xalasının bu sözlerinin ne derecede semimi olduğunu anlamadı.
- Men senin şekillerini tez-tez "Hürriyyet+"de görürem, - Mehemmed qefilden dillendi.
- Şekillerimimi?
- He. Müsahibelerini de oxumuşam.
- Onlar çoxdan olub. Son vaxtlar, men o qezete ne şekil vermişem, ne de müsahibe. Yazarlarını da görmemişem.
- Çoxdankı qezetleri de görmüşem, - Mehemmed temkinle dedi.
- O, keçmişde qaldı. İndi men tamam başqa bir insanam, özümün de erkeyim var. Biz onunla evlenmeye hazırlaşırıq.
"Özümüm de erkeyim var". Bu söz Mehemmedde qeribe assosiasiya yaratdı. Xalası her defe "erkek" sözünü vurğulayanda Mehemmedin qarşısında, sanki müemmalı bir sirrin üstü açılırdı.
- Menim çox ağır heyatım olub. Sen bunları bilmirsen. Ele bilmesen yaxşıdır. Yaxşısı budur, başqa şeyden danışaq. Meselen, senden. Sevgilin varmı? - Mehemmmed başını buladı. - Burası yaxşı olmadı. Erkeyin sevgilisi olmalıdır. İstesen, men sene eylenmek üçün refiqelerimden birini vererem.
- İstemirem. Menimçün bele yaxşıdır.
Bir müddet dinmez oturdular. Mehemmed heyecandan barmaqlarının "quluncunu qırırdı".
- Barmaqlarına heyfin gelsin, onları çox incitsen, qocalanda esecek...
Bu sözleri deyenden sonra Züleyxa xanım metbexe keçdi ve bir azdan elinde mecmeyi qayıtdı.
- Sürpriz, - deye o, elindeki paxlava ve şekerburanı stolun üstüne düzdü. - Onu dünen hazırlamışıq, sabah üçün, axı sabah bazardır ve sen bize gelmeliydin. Züleyxa xanım dübare metbexe qayıtdı ve teze çay getirdi. Bu zaman qapının zengi çalındı.
- Kim ola bu? - deye o, öz-özüne sual verirmiş kimi dedi ve qapını açmağa getdi. Bir azdan Züleyxanın etiraz notları yüklenmiş sesi eşidildi.
- Yox, yox! Bu gün olmaz... Qonağım var... Bacım oğludur.
Züleyxa qapını döyen

<< 1 ... 83 84 [85] 86 87 ... 102 >>