xalat vardı, sinesi yarıaçıq idi. Azca qızarmışdı, yanaqları allanmışdı. Saçları dağılsa da, onu yeniden yığıb, arxadan bağlamışdı. Züleyxa çox gözel idi. O, erkeyinin gücünü ilk defe dadmış ve bundan qürurlanan dişi canavarlara benzeyirdi.
Mehemmede çatanda onun bu ovqatı yox oldu, daha doğrusu, bacısı oğlunun tutulduğunu görüb gerginliyi yumşaltmaq istedi:
- Ona fikir verme, bir az içenden sonra özünü-sözünü bilmir. Erkeklerin hamısı beledir. "Erkeklerin hamısı beledir". Yene de "erkek?!" "Gören, onlar ne qederdir?" - Mehemmed üreyinde fikirleşdi.
Bir azdan xalasının melahetli ve mülayim sesi qulaqlarını oxşadı, lap uşaqlıqdakı kimi:
- Amma sen bir denesen. Sen menim şahzademsen, balaca şahzadem. Gel bura, gel. - Mehemmed yerinden terpenmedi. - Gel dedim, axı.
Xalası gelib onun elinden tutdu ve ehmalca dartdı. O, qeyri-ixtiyari ayağa durdu, sanki kimse onun yerinden qalxmağına kömek eledi. Mehemmed indi ruh kimiydi. Xalası onu yan otağa dartırdı. İçeri keçdiler. Bura geniş yataq otağıydı. Xalası çarpayıya uzandı.
- Sen de uzan.
Mehemmed dartınmaq istedi, yeni dartınmaq üreyinden keçdi. Amma dayandı. O yene de kimlerese tabe olurdu. Xalası heminki gözel idi. Uşaqlıqda ona ere gedeceyini ved elemişdi. Züleyxanın sinesi tamam açılmışdı, ağappaq budları mavi xalatının arasından görünürdü. Şeytan Mehemmedin başının üstünde durmuşdu ve "uzan" deyirdi. Sonra hemin qüvve ona hökm eledi: "Uzan!"
- Uzan böyrümde, - xalası yarıpıçıltılı sesle onu sesledi. Ve ehmalca qolundan dartdı.
O, xalasının böyründe uzandı. Züleyxa Mehemmedin başını sinesine sıxdı. Men çoxdandır ki, seni bağrıma basıb, öz doğma uşağım kimi yatızdırmaq istemişem. Axı menim de uşağım ola bilerdi ve sene oxşayardı. Bezen mene ele gelir ki, sen menim oğlumsan. Bes Mehemmed? Mehemmed xalasının oğlu olmaq isteyirdimi?
Xalası onun saçlarını tumarlayırdı, üzünden, gözünden öpürdü, elini onun tezece tüklenmeye başlayan sinesinde gezdirirdi.
- Menim erkeyim, menim erkeyim sensen. Kişilerin hamısı

<< 1 ... 85 86 [87] 88 89 ... 102 >>