oturdu ki, paltarı ezilmesin. Selma xanım bize çay getirdi. Uşaqlıq arkadaşım gözünün üstüne tökülmüş saçını qulağının arxasına keçirdi ve dedi:
- Men seninle görüşmezdim, amma Serdar bey deyende ki, sen yazarsan, razılaşdım. Eslinde, yazarlardan qorxuram, amma isterdim ki, men ölenden sonra başıma gelenleri qeleme alasan. Orada (Bakını nezerde tuturdu) menim haqqımda xoşagelmez şayieler dolaşır. Amma söz ver ki, söhbetimiz men heyatda olmayandan sonra çap olunacaq.
Züleyxa Azerbaycan türkcesinde anlaşmağa çalışsa da, vaxt öz sözünü demişdi, İstanbul lehcesi onun danışığında birinci yerdeydi. Onun danışıqlarını öz süzgecimden keçirirdim. Sonra o, ne fikirleşdise, sesini xırp kesdi, ele bil utandı.
- Unutmuşam ki, biz cocuqluqdan bir-birimizi tanıyırıq, bağışla ki, seninle yad adam kimi danışıram, çoxdandır görüşmürük... heç ağlıma da gelmezdi. O qeder müxbir görmüşem ki, hamını bir-birine oxşadıram. Bakıda başqa cürdü axı, qonağı özge cür qarşılayarlar. Men gerek seni evime devet edem, amma orda bize qulluq eden tapılmayacaq. Ona göre de Boğaziçine enib "Quş ağzı"nda bir nahar eliyek, - dedi. Men etiraz elemedim.
- Sahibi - mütleq sizsiniz, - deye aramızdakı soyuqluğu, pertliyi götürmek istedim.
Biz "Quş ağzı"na düşdük, sahile yaxın oturduq. Bir azdan tösmerek, amma osman oğlanları demiş, şık geyimli bir kişi bize yaxınlaşdı, daha doğrusu, Züleyxa xanıma tezim elemek üçün stolumuza sarı geldi. Başa düşdüm ki, ortayaşlı bu adam restoranın sahibidir. O, Züleyxa xanımın qarşısında baş eydi ve yaraşıqlı, ağappaq ellerinden öpdü. Evvelce sağ, sonra da sol. Düz üç defe.
- Xoş geldiniz, Züleyxa xanım.
Boğaziçi gözeli nazlana-nazlana ve edayla:
- Xoş bulduq, Necib bey, - dedi.
- Qulluğunuzda her zaman hazıram, Züleyxa xanım, - Necib bey bele dedi ve arxasında dayanmış qarsonlara işare eledi.
Qarsonlar eyni cür geyinmişdiler, bir boydadılar, sanki ekiz qardaş idiler ve mecmeyideki menyünü edeb-erkanla qarşımıza qoydular, ele bil, qorxurdular ki, ehtiyatsız bir

<< 1 ... 8 9 [10] 11 12 ... 102 >>