verdiyi köhne at çulu olmasaydı, soyuqdan dona bilerdi.
Yolboyu o, doğma şeherini, uşaqlığını xatırlayırdı. Xalasının şaqraq gülüşleri qulağını deşirdi. İndi o gülüşler evvelki kimi doğma deyildiler, çünki xalası ile birlikde onun gözelliyi de, gülüşleri de ölmüşdü, al-qanın içinde batmışdı. O heç ne hiss elemirdi, herden günah hissi qanına, beynine hopmaq isteyirdi, amma yağan qar onları eridirdi, suya, buza dönderirdi.
- Men üşüyürem, - Mehemmed Dinqoya dedi.
- Yaxınlıqda kaha var, ocaq qalayıb, qızışarıq, açıq havada ocaq qalamaq olmaz, yasaqdır. Bir az gedenden sonra onlar Dinqo deyen kahaya çatdılar. Atları da özleri ile qaranlıq kahaya apardılar. Dinqo kahanın oyuğunda saxlanılan quru çırpını, odunu getirib, yandırdı. Görünür, onları kimse hele yayda bura yığmışdı.
Ocağın qırağında oturub, bir az qızışandan sonra Dinqo:
- İndi gel qarnımızı doyuraq, - dedi, torbasından çörek ve qurumuş et qaxacı çıxardıb doğradı ve iştahla yemeye başladı.
Mehemmed acmamışdı, belke de aclıq hissi kütleşmişdi. Dinqo yol yoldaşından:Sen niye yemirsen? - deye xeber aldı.
- Men hele acmamışam...
Onlar bir müddet dinmez oturdular. Dinqonun da iştahı, deyesen, küsmüşdü ve ağzındakı çöreyi geveleyirdi. Mehemmed qefilden, Dinqonun gözlemediyi halda:
- Men geri qayıtmaq isteyirem, - dedi.
- Deli olmusan? Bu qeder yolu gelmisen ki, geri qayıdasan? Orda seni tutarlar, amma burda qalsan, her şey yaxşı olacaq. Memo dedi ki, onlar çox gözel yaşayırlar. Yedikleri de, geydikleri de Amerika mehsuludur ve heç neden korluqları yoxdur. Yerleri de istidir. İnan mene, yalan demirem.
"Amerika" sözünü eşidende Mehemmedin üreyinde şübheler baş qaldırırdı. Bu ölkeye nifret hara, onun gönderdiklerini yemek hara?
O, iki daşın arasında qalmışdı. Hem geri qayıtmaq, bütün bu hadiselere, qarabasmalara son qoymaq isteyirdi, hem de qazamata atılacağından qorxurdu. Hebs de cehenneme, butun qezetler ve televiziyalar xala qatili haqda danışacaqdılar. Düzdü, onun beraeti vardı. Dindar adamlar fahişe

<< 1 ... 90 91 [92] 93 94 ... 102 >>