de sevinirdi. Onun adını
da özü qoymuşdu:Nermin. Nermin onun heyat sevinci, gözünün işığı idi. Indi ise o qızından nece de uzaq idi.
Hesen fikirli halda iş masasının arxasında eyleşmişdi. Hele de bu gün seher dayanacaqda qarşısında dayanan ve birden qeyb olan qızın dediklerini beyninde tehlil etmeye çalışırdı. Birden yadına avtobusa minmemişden evvel telesik paltosunun cibine qoyduğu kağızı xatrladı. Celd ayağa qalxıb asılqandan asılan paltosunun cibini axtardı. elini salıb kağızı çıxartdı. Bürüşmüş kağızı ehmalca açdı. Eyneyini taxıb diqqetle oxumağa başladı. Kağızda 3 bendden ibaret bir şer yazılmışdı:
Ne qeder uzağıq bir-birimizden
Illerin nifreti toplandı üreyimizde
Ya sakitlik olacaq sevgisiz baxışlarda
Ya da tikanlı sözlerle yene qelb qırılacaq

Nifret ancaq hökm etdi bizim ailemize
Sevgi çoxdan küsüb getmişdi evimizden
Bizi birleşdiren qalmamışdı heç ne
3 nefer yad insan bir ev daxilinde

Hissler,duyğular mehv olmuşdu üreklerde
Sevgisizliyin tezminatını kim ödeyecek?
Biz bir aileyik,hamı bizi bele bilir.
Eslinde heremiz bir otaqda...Bax bu dehşet idi!
Hesenin baxışları kağızda yazılan setirlerde dondu. Beyninde bir ses seslenirdi: “Bunu sizin qızınız yazıb.” Hesen düşünürdü. Beyninde müxtelif suallar dolaşırdı. Axı harda sehv buraxmışdı? Niye onun qızı bu qeder pessimistik bir şer yazmışdı. Nermin sakit tebietli, terbiyeli bir qız idi. O heç vaxt atasına, ailesine qarşı artıq-eskik bir hereket etmemişdi. Hesen heç vaxt ağlına bele getirmezdi ki, Nermin bele düşüne biler. Demek ki, her şeyi qelbinde gizli saxlayırmış. Göz yaşlarını qelbine axıdırmış. Hesen peşman olmuşdu. 16 illik aile heyatını film kimi sehife-sehife xatırladı. Indi anladı. Düz 8 ildir ki, o qızı ile heç oturub emelli başlı söhbet etmeyib. Sadece onun mekteb qiymetleri ile maraqlanıb. Onun mekteb heyatındakı uğurlara şahid olub. Müellimlerin Nermini nece ağıllı ve çalışqan şagird olduğunu eşidib. Qızının daxilen nece tenha olduğunu ve ezab çekdiyini hiss etmeyib. “axı men

<< 1 ... 14 15 [16] 17 18 ... 36 >>