yaxşı atayam”-deye düşünürdü hemişe. “Heç vaxt qızımın üstüne qışqırmamışam. Heç vaxt evde dava salmamışam. O ne isteyib, onu da etmişem. bes niye menim qızım bele bir şer yazıb?” hesen bu haqda çox düşündü. Çox götür-qoy etdi. Evvel qızını qınadı. Onu naşükür adlandırdı. Ancaq sonradan anladı. Doğrudan da son iller erzinde Nermin çox sakit ve qayğılı olmuşdu. Atasına gülümsese de, gözlerindeki keder ve sevgisizlik sezilirdi. “Göresen, daha neler yazıb?”-Hesen düşündü. Öz hereketlerini tehlil etmeye başladı. Düzdür, o, heç vaxt bir kobudluq etmemişdi. Arada bir davalar olurdu. Ancaq ele de şiddetli deyildi. Bes ne idi Nermini bele meyus eden? Hesen indi anladı. O, neçe iller idi ki, ailesile söhbet etmirdi. Işden gelen kimi yemeyini yeyer ve sakitce kresloda eyleşib televizora baxardı. Ve evi derin bir sükut bürüyerdi. Nerminin anası günün çox hissesini metbexde keçirer, Nermin ise otağına çekilib derslerini hazırlayardı. Neçe iller idi ki, bu bele idi. Evde heç bir söhbet, ünsiyyet olmazdı. Bu evin mühiti Nermine de tesir etmişdi. O, tebieten özüneqapalı, melonxolik bir qız idi. Sakit idi deye heç kim onun neler hiss etdiyini, ne düşündüyünü bilmirdi. Hesen başını elleri arasında gizletdi. Gözlerini yumdu. Düşündü. Düşündü ve yene de düşündü. O, artıq neçe il idi ki, öz xanımı ile de danışmırdı. Niye bu qeder özgeleşmişdiler? Niye bu qeder yad olmuşdular? Axı onların yaxşı günleri de olmuşdu. Bes ne zaman ve niye bu hala gelmişdiler? Belke doğrudan da, bütün bunların sebebkarı Hesen ele özü idi. Öz ailesinde yadlaşmanı ele özü yaratmışdı. Hesen düşündükce, çıxış yolunu axtardıqca öz sehvlerini derk etmeye başlayırdı. Vaxt idi. Ziyanın yarısından da dönmek xeyirdir. Hesen öz ailesini geri qazanmalı idi. Ele bu gün eve gedende qızını qucaqlayıb onu nece çox sevdiyini deyecek. Onunla söhbet edecek. Heyat yoldaşını çağırıb onunla evvelki münasibetlerini berpa edecek. Axı bu gözel dünyada sevgi adlanan mefhum varsa, nifretle yaşamaq neye lazım....
Nermin qapının

<< 1 ... 15 16 [17] 18 19 ... 36 >>