Avqust ayından sonra hansı ay gelir. Onun üçün ferqi yox idi, o indi hansı ilde yaşayır, hansı fesildir indi... O, heyatdan küsmüşdü. O insanlardan küsmüşdü. Artıq 8 il idi ki,o her gece uşaqlarının şekline baxıb ağlamaqdan yorulmurdu. O, her zeng olanda telefona “belke onlardır” ümidiyle qaçmaqdan yorulmamışdı. Bu heyatda Nezaketin bexti ele de getirmemişdi. Ve onun birce ümidi qalmışdı. Sadece bir ümid: Belke o biri heyatda o övladlarını göre bildi.
-İndi yemek hazırlayaram-Nezaket yorğun sesle dillendi.
-Ele de ac deyilem.-Kemaleden xırıltılı ses çıxdı.
-Yox. Istemesen de yemelisen. yoxsa lap taqetden düşersen.-Nezaket asta addımlarla metbexe keçdi. Metbexin heyete baxan iri penceresi vardı. Nezaket artıq neçe il idi ki, bu pencereden heyete baxmırdı. Ümumiyyetle o heç neye baxmırdı. Ne payızda ağaclardan düşen xezanlara , ne de qışda yağan qara. Ancaq bu defe o baxmalı olacaqdı. Nezaket seher tezden bişirib hazır qoyduğu yemek qazanın qazın üstüne qoydu.
-Ana! Ana!-bir qız sesi eşidildi heyetden.
Nezaket dik atıldı. Bütün ruhu lerzeye geldi. Qulaqlarına inanmadı. Axı o, çox bele halla rastlaşmışdı. O çox vaxt ele zenn edirdi ki, kimse onu çağırır. ve çox vaxt bu ses onun uşaqlarının sesi olur. Nezaket terpenmirdi. Xülya olsa bele bu sesi eşitmek isteyirdi. gözlerini bir nöqteye dikmişdi.
-Ana! Ana!-bu defe bir oğlanın sesi eşidildi. Nezaket bu defe daha çox heyecanlandı. Yox bu defe xülya deyildi. Bu heqiqet idi. Sesler çox yaxından gelirdi. Nezaket artıq neçe illerdir silinmemekden paslanmış pencereni eli ile celd silib heyete baxdı. Gördüyü menzere qarşısında göz bebekleri irileşdi.
-Melaheeettt!!! Kamraaaannnn!!!-Nezaketden ele bir feryad qopdu ki...Bütün var gücüyle qaçıb heyete çıxdı. Onlar burda idi. Qarşısında dayanmışdılar. Onlar burda idi. Nezaket xeyal görmürdü. Bu heqiqet idi. Nezaket bir anlıq heykel kimi donub yerinde qaldı. Sonra uşaqlarının üstüne qaçdı. Qollarını açıb ikisini de qollarının arasına aldı. Ana-bala berk-berk

<< 1 ... 22 23 [24] 25 26 ... 36 >>