QETL GÜNÜ


Gözümün ağı-qarası iki qızıma - Mehribana ve Humaya

Yolun haradır, qardaş! - Son menziledir, bacım.
(Bir xestenin qulağına gelen seslerden)

Derd de azar kimi gelende batmanla gelir.

Hele ulduzlar tekemseyrekdi - boz semada bozumtul işıq vardı, gah öleziyirdi, ele bil, sönmek isteyirdi, gah da par-par parıldamağa başlayırdı. Külek hele esmirdi, herden qoşa velesin kellesinde lepedöyenin sesine benzer bir ses qopurdu, deyirdin, yaxınlıqda deniz var, amma bu sesden adam diksinirdi. Burada kim vardısa, bilirdi ki, çox-çox uzaqlarda, hardasa dünyanın o başında bir külek yatağından baş qaldırır, Baba Kahanın zülmetinde gerneşir, ordan çıxıb, ağır-ağır, sürüne-sürüne, batman lengeri ile torpaqda derin şırımlar açırdı, daş-qayanın gövdesinde uğultu sala-sala bu başıbelalı dünyaya meydan oxumağa hazırlaşırdı. Burada kim vardısa, hele çox-çox uzaqlarda hemleye hazırlaşan küleyin qarğışını eşidirdi: ay ikiayaqlı bendeler, kökünüz kesilsin sizin!

İnsanlar külekden bezmişdi, külek de insanlardan.
Qoşa velesden uzaqlarda, dağ döşünden başlanan meşenin seyrekliyinde, ağacların arasında bir qoca canavar qulaqlarını şekleyib şöngümüşdü. Canavarın selikli burnu iy almışdı - demir iyi, qan iyi. Amma canavar da qorxu içinde idi, üreyine nese dammışdı, bilirdi ki, iki-ayaqlı bendelerin düşerge saldıqları yere bu gün yavuq düşmek olmaz: ordan qarışıq sesler gelirdi, demir demire deyirdi, ele bil kimse zindanda çekic çalırdı, at nallayırdılar nedir, amma bütün bu qarma-qarışıq seslerde vahime ve xeberdarlıq vardı - ne canavar, ne ayı, heç quş da quşluğu ile gerek bu gün ora yaxın düşmeyeydi, çünki bu gün Baba Kahanın zülmetinde nese başqa bir ehvalat baş vermeli idi -külek bütün alemin, daşın, torpağın, göylerin, ulduzların qezebini canına hopdurmuşdu, dünyanın ikiayaqlılarına hede gönderirdi: gelirem! Gelirem ki, haqq-hesab çekem, gelirem ki, görüm bu ikiayaqlı, demir libaslı, nizeli-qalxanlı, aylarla su üzü görmeyen, kirden-pasdan sifetleri qaralıb mis

[1] 2 3 ... 202 >>