rengine çalan bu ikiayaqlı şeytanlar niye bele qudurublar? Gelirem ki, yuxusuz gözlerdeki kinin, hiddetin sebebinden agah olam, qaysaq bağlamış dodaqların arasından çıxan tüpürcekli söyüşlerin menasını anlayam, bu payız gününün sazağında çiyin-çiyine verib dayanmış, çadırların hendeverinde oturmuş, yorğunluqdan su qaynatmağa da taqetleri qalmamış, eti çiy-çiy yeyen, sonra qana bulaşmış dodaqlarının seliyini sifetlerine yayan ikiayaqlı bendeler bu belalı dünyadan ne isteyirler! Gelirem ki, düşergenin lap yaxınlığında meyitleri üst-üste qalayıb, çürüyen cesedlerin üfunetini hiss etmeyen, döyüş yoldaşlarını basdırmağa bele gücü qalmayan, güneş işığından gizlenen bu ikiayaqlı qanadsız yarasalar ne vaxt qandan doyacaqlar?.. Amma hele küleyin gelmeyine çox vardı. Hem menzil uzaq idi, hem de arada dağlar, dereler, ormanlar vardı. Küleyin yolu uzundu.
Canavarın burun pereleri titreyirdi, heyvan qan iyi almışdı, amma bu iyde nese başqa bir şey vardı: ac heyvanın iştahası küsmüşdü. Tilsimlenmiş kimi yerinden de terpene bilmirdi, tükü tökülüb nazilmiş quyruğunu böyrüne qısıb mat-mat etrafına baxırdı, arxasındakı meşenin qalınlıqlarında uzaq küleyin qopardığı henirtini dinleye-dinleye yadına salmaq isteyirdi ki, göresen bu qarmaqarışıq, ancaq tanış sesleri evveller harda ve haçan eşitmişdi? Ve bu qan iyinden niye başı gicellenir?.. Canavar bir de yan-yöresine baxdı, ucları saralmış otların arasında vurnuxan dozanqurdulan gördü, bir de bir eqreb cesedi gördü. Dozanqurdular eqrebin qarnına daraşmışdılar. Canavar yadına nese yaxşı bir şey salmaq istedi. Yeddi günbatan evvel, sinesinden yaralanmış, torpağın üstünde çapalayan turacı xatırladı... Oxqay! Xudaya, nece lezzetle quşu parçalayıb yemişdi: qorxusuz, çenesine güc vere-vere, arxayın-arxayın. Çünki yeddi günbatan evvel bu böyük meşede, deyesen, canavardan savayı bir Allah heyvanı qalmamışdı - arılar, çaqqallar, cavan canavarlar demir libaslı ikiayaqlı bendeler bu tereflerde mesken salandan sonra meşeni terk etmişdiler.

<< 1 [2] 3 4 ... 202 >>