xezri esir, stolun üstündeki semeni rengbereng şamların işı-ğında yaşıl alov kimi odlanıb yanır. Nese demek isteyirsen, amma dodaqların aralanmır, çünki bilmirsen bu balaca, arıq oğlan uşağı kimdir. Yuxudan qefil ayılıb, üreyinin döyüntüsünü dinleye-dinleye gözlerini qaranlıq tavana zilleyende, birden yadına düşür ki, hemin o balaca oğlan uşağı sen özünsen, senden ve nenenden savayı o otaqda heç kes ola bilmezdi. Sonra fikirleşirsen ki, qırx ile yaxındır nenemi yuxuda görmürdüm, bes indi niye gördüm, göresen yene ciyerimden qan gelecek?.. Öskürek seni tutur, sinen yene partlamaya düşür, hülqumun boğazından çıxmaq isteyir, amma ciyerlerinden qan gelmir. Yeqin nenemi yuxuda görmek mene düşür. Ay nene, nece deyirdin? "Bala, çöreyi götürende heç olmasa bismillah de". Unutmuşam, ay nene, haçandır "Bismillah"ı dilime getirmirem... Hansı axmaq deyib ki, kişi ağlamaz! Yaxşı ki, arvad yatır. Ne üreyimin döyüntüsünü eşidir - öskürmeyime qarşı onda şerti refleks emele gelib, ayılmır - ne de gözlerimin yaşardığını görür. Görseydi, yene deyecekdi "psixsen"... Psixlik meselesinde, deyim, arvad tamam haqsızlıq eleyir, nainsaflıq olar: kim qırx yaşından sonra, bizim dünyada bezi-bezi ehvalatları yavaş-yavaş başa düşüb derk edenden sonra, çox demirem, müxteserce de olsa, psixlik azarına turulmur?.. Men ancaq bir zümre tanıyıram: o da ibaret olsun sabahın çörek pulu derdini çekmeyen kalan adamlarından. Qalanlardan kimi dindirsen, elbette, mehz bu nöqteyi-nezerden, kimi balaca sorğu-suala tutsan, göreceksen, o söz, rehmetlik Zülfüqar emim demişken, üflemedi... Men evveller, evveler deyende ki, iki il qabaq, gece gördüyüm yuxularımı arvada danışanda o, yamanca esebileşirdi. Çünki sınamışdı: men yuxuda bir ölümü gördümmü, sabahı mütleq bir hadise baş verirdi. Ya arvad trolleybusa minib basabasa düşende sumkasını açıb pulunu oğurlayırdılar, ya qaynım avtobusdan enende yıxılıb ayağını burxudurdu, ya da baldızımın evde qaz kolonkası partlayırdı. Bir defe iş o yere gelib çatdı ki, men

<< 1 ... 9 10 [11] 12 13 ... 202 >>