ayaq terefinde it kimi büzüşüb kilim üstünde yatırdı. Xace Enver yuxuda çolpa yeyirdi. Eger hökmdar bundan xeber tutsaydı, yeni vefalı nökerinin yuxuda çolpa yemesinden agah olsaydı, yeqin onun başını bedeninden ayırardı. Çünki iki gün idi ki, hökmdar bir qismet çöreye hesret qalmışdı: boğazından tike keçmirdi. Bu azar hardan tapdı onu göresen, ilahi?.. Qalanı almayınca, hirsini söndürmeyince, memleketden uzaqda, çöl-biyabanın ortasında qara qızdırmadan it kimi geberib ölse - bu, xudavendi-aleme ağır getmezmi? O, böyük bir memleketin böyük hökmdarı, axı, kime ne pislik eleyib? Tanrı heç bele edaletsiz emele yol verermi?.. Hökmdar tez-tez qızdırmadan ve zeiflikden tentiyib, ağır, laxtalanmış nefesini ciyerinde, boğazında gücle herlede-herlede gözlerini açıb, düz ortasına seliqe ile yonulub hamarlanmış direk direnmiş çadırın üçkünc banına baxırdı: çadırın girintili-çıxıntılı tavanı ve ortasındakı bu üçkünc banı qızdırmanın toru içerisinden göy qübbesini andırırdı. Hökmdarın bir yerine ele bil yanar kösöv soxmuşdular - içerideki odu içini-içalatını yandırırdı, amma hökmdarın alnı bumbuz idi: o, arıq elini herden yorğanın altından çıxarıb alnına qoyurdu, alnındakı soyuqluq ovcuna, barmaqlarının ucuna, ordan da bütün bedenine yayılırdı, damarlarında pıqqapıqla qaynayan qan bir qeder sakitleşirdi. Bele deqiqelerde hökmdar öz-özüne, hardasa lap içerisinde bir lezzetli "oxqay" deyirdi. Eslinde, hökmdan indi tentiden, endazeden çıxardan yalnız bu qızdırma deyildi, nese tamam başqa bir şey idi ki, bunun ne demek olduğunu hökmdar başa düşe bilmirdi... O, yene gözlerini açdı, xace Enverin henirtisine neçenci defe idi ki, qulaq verdi ve dedi:
- Enver, ay gede!
Xace Enverin qulaqları terpendi, büzüşüb yatdığı yerden dik atılıb kök, lırt bedenini kilimin üstünden qaldırdı.
- Nedi, derdi-belan mene gelsin?
Bu, günün, ilin hemin o vedesi idi ki, şahidler olmadığına göre, hökmdar nökerini adıyla çağırırdı, zehmli baxışı ile yox, nöker ise öz hökmdarına peyğember buyurduğu kimi

<< 1 ... 99 100 [101] 102 103 ... 202 >>