"adil hökmdar" demirdi, ana balasına müraciet eden teki, çox adi ve şirin sözler deyirdi:
- Nedi, başına dönüm, nedi?
Xace Enver taxtın baş terefıne yaxınlaşıb, gözlerini qıyıb, hökmdarın qurumuş heyva çürüsünü andıran sifetine baxdı: ona zillenmiş xırda gözlerin dibinde parıldaşan qığılcımları görüb sevindi... Xace Enverin yuxulu beynine ve şirin, çolpalı yuxudan sonra ağırlaşmış bedenine rahatlıq yayıldı: bayaq, hele şer qarışmamış, tutqun ay sarımtıl üfüqün üzerinde sallanıb durduğu vaxt, düşergeni lerzeye salmış acı xeber - hökmdarın xestelenmesi xeberi belke de hamıdan çox xace Enveri sarsıtmışdı. O, hövlnak özünü çadıra salanda ve hökmdarın vezir-vekilin, serkerde-serbazın ehatesinde taxtda uzanıb inildediyini görende az qalmışdı bağrı çatlasın. Üreyinde ancaq bunu deye bilmişdi: "Ya xudavendi-alem, eger onun canını alacaqsansa, evvel-evvel menimkini al!"

...Bayaq hökmdarın gözleri başı kesilmiş qoyun gözleri kimi cansız ve soyuq idi, bayaq hele şer qarışmamış, ölüm elini hökmdarın alnına qoymuşdu ve hökmdarın iri çadırında ölümün soyuğunu bayaq belke de yalnız xace Enver açıq-aşkar hiss elemişdi. İndi, hökmdarın gözlerinde qaynayıb-parıldaşan zehrimar qığılcımlarını görende başa düşdü ki, bu başı-belalı dünyada ölüm de öz istediyini her vaxt eleye bilmir, ölümle elbeyaxada onun, xace Enverin ve bir de, böyük bir memleketin hökmdarı yene qalib çıxmışdı...
- Başına dönüm, belke çay qızdırım? - Xace Enver aşağı eyilib deyirmi dolu dodaqlarını hökmdarın alnına yapışdırdı. - Qızdırman düşüb, - dedi. - Peyğemberin ceddine qurban olum, şükür veren gü-nüne, ya xudavendi-adam!

Xace Enver qeddini düzeldib ellerini göye qaldırdı. Hökmdar gözlerini açdı.
- Yox, - dedi, - çay istemirem. Heç ne istemirem. - Qısaca sükut-dan sonra: - Hardasa bir uğultulu külek esir, gede! Bu ne sirri-xudadı, he?.. Belke remmalı çağıraq!

Xace Enver yan-yöresine boylandı, küncde yazıq-yazıq alovlanan çırağın zeif şölesinde xalça-palazın üstüne düşmüş kölgelere narahatçılıqla

<< 1 ... 100 101 [102] 103 104 ... 202 >>