baxdı.
- Halsızhqdandı, ağrın canıma. Külek-zad esmir, - dedi ve bedenine dolan üşütmeden derisinde gizilti gezdi. - Sene bele gelir. - O, hökmdarın açıq gözlerine baxa-baxa davam eledi: - Seher, inşallah, isti madyan südü verecem sene, olacaqsan anadangelme.
Hökmdar gözlerini yumdu, xace Envere ele geldi ki, o, razılıq nişanesi olaraq, hetta başını da yastığın üstünde yüngülce terpetdi. Hökmdar, gözleri yumulu halda, kesik-kesik nefes ala-ala dedi:
- Yox, Enver, yox... Esir. Uzaqda, ey, bilmirem hansı cehennemde. Esir, Enver, esir. Bir uğultulu külekdi, bu semte gelir. - Yene gözlerini açdı.
Xace Enver hökmdarın baxışlarında kövrek bir ümidsizlik gördü. - Kaş qalanı alaq, onnan sonra ne olur olsun. Her halda, Allah buyuran meslehetdir! - Hökmdar ah çekdi.
- Allaha da qurban olum, onun buyruğuna da! Sen üreyini buz kimi saxla. Göyde Allahdı, yerde sen. Allahın buyruğu senin buyruğun demekdir... Çalış yat. Çalış, gözüne yuxu getsin. Cemi azarların dermanı yuxudu.
Bu sözlerden sonra hökmdar daha gözlerini açmadı, balaca, üçkünc çenesi neyçinse esim-esim esdi.
- Qalanı almaq lazımdı, Enver. Men memlekete tülkü kimi döne bilmerem. Men peyğemberin hüzurunda bednam ola bilmerem.
Sonra hökmdar terledi. Qırış alnına puçur-puçur su geldi, damlalara dönüb üzüne-gözüne axdı. Xace Enver desmal götürüb hökmdarın sifetini quruladı, quru desmal tezlikle islanıb nemlendi, ancaq bu nemlikde serinlik yoxdu, bu nemlikde isti vardı: hökmdarın içerisindeki qızdırma terle eşiye çıxırdı. Xace Enverin şadlığından gözleri yaşardı. O, salavat çevirdi, hökmdarın terleyenden sonra yüngülleşib mürgüye getdiyini ve rahat nefes aldığını görüb, özü de ciyer dolusu köksünü ötürdü, yaşarmış gözlerini elinin arxasıyla silib bir-iki addım geri atdı, bayaq yatdığı yerde, kilimin üstünde bardaş qurub eyleşdi. Hökmdarın terini sildiyi melefeni dizleri üstüne qoyub, başmı yorğun-yorğun sinesi üste eyende gözlerine sataşan şeyden bütün bedenini qorxu qarışıq heyret bürüdü: bayaq nem ve ilıq olan

<< 1 ... 101 102 [103] 104 105 ... 202 >>