melefenin zerif tükleri arasında xırdaca buz parçaları vardı, şüşe qırıntılan kimi par-par parıldayırdı. Xace Enver evvel ele bildi ki, bunlar, ele eslinde, şüşe qrıntılarıdı. Elini uzadıb, ehtiyatla birini götürende buz parçası barmaqları arasında eriyib suya döndü ve hemin anda da xace Enver uzaqdan, lap uzaqdan uğultulu bir küleyin sesini eşitdi - ele bil hardasa meşe terefde sesi batmış qoca bir canavar uladı - o, çapalayan üreyinin, qulaqlarında boğuq eks-seda veren çırpıntısını dinleye-dinleye başını qaldırıb şirin mürgüde olan hökmdarın sifetine baxdı: hökmdarın alnı buz bağlamışdı, bu buz parçası çadırın küncünde yanan çırağın işığını eks edib, xace Enverin gözlerine salırdı ve eks olunan bu işıqla xace Enverin gözlerinden içerisine soyuq axmağa başladı, ayaqları, qarnı, hülqumuna kimi bütün bedeni soyuqla doldu. Xace Enver qımıldanmadan, cınqırını çıxarmadan üreyinde feryadlı bir seda qopardı: "Ulu tanrı, ey göyleri, yerleri yaradan, ya bu gecenin sahibi, sen menim ömrümden kesib menim hökmdarımın ömrüne cala. Eger onun canını alacaqsansa, evvel menim canımı al. Meni cehenneme salacaqsansa, onu cennetlik ele!" Sonra yene başını yavaş-yavaş sinesi üste eyib, sessiz-sessiz ağladı.
Eşikde dan sökülürdü, qırmızı bir reng çadıra axırdı.

***

Arvad qolumdan tutub silkeledi, gözlerimi açıb baxdım: yanımda dayanıb, Berqmanın getirdiyi ağ qovluğu mene uzatmışdı.
- Konyak seni xarab elemedi ki? - soruşdu. Baxışlarında yene heyecan ve xiffet vardı. Arvadın gözlerinde yerli-yersiz doğan bu heyecan axır vaxtlar, neyçinse, eseblerime toxunurdu... Men narazılıqla başımı terpedib qovluğu ondan aldım; gözlediyimin eksine olaraq, qovluq nazik ve yüngül idi. Yeqin Selime xanım gündeliyi mene bütöv göndermeyib. İllerden beri Selime xanım azından min defe mene demişdi ki, atasının - Sedi efendinin, ailenin min-bir meşeqqete dözüb, hifz eleyib saxladığı gündeliyini mene verecek. Ve her defe de yan-yöresine baxıb, sesini alçaldıb eyni sözleri deyirdi: 'Amma heç kese bir

<< 1 ... 102 103 [104] 105 106 ... 202 >>