kelme!" Men de cavab verirdim ki, baş üste, öınrümde bu barede bir adama bir söz demerem. Men bu gündeliyin indiye kimi qaldığını, qarışıqlıqda itib telef olmadığını ilk defe Selime xanımdan eşidende, düzü, möhkem sevinmişdim, çünki bilirdim ki, Sedi efendinin yazdıqlarından çox az şey qalıb, sağlığında cemi üçce kitabı çıxmışdı... Amma aylar keçirdi, iller ötürdü, biz arvadla Selime xanımgile hal-ehval tutmağa gedende, o, ekser haüarda bu meselenin üstünü vurmurdu, özünü ele aparırdı ki, ele bil heç bu gündelik yoxuymuş. Men de utanıb, ondan bir söz soruşa bilmirdim. Amma bir de görürdün ki, günlerin bir günü, ya sübh tezden, ya da geceyarısı bize zeng vurdu.
- Avtomatdan danışıram.
- Telefonunuz işlemir?
- Sss...
Bu "sss"dan başa düşürdüm ki, günün bu vedesinde beşmertebeni enib, xelvet küçelerin birindeki avtomat budkasından mene zeng eleyen Selime xanım - yaşı ellini çoxdan ötmüşdü - yene başına zerli-baftalı şal bağlayıb, kök, sallaq-sullaq bedenine eynile başındakı şalı kimi uzaqdan berq vurub göz qamaşdıran zerli xalat geyinib ve yene de... ayaqyalındı. İndi küçeden ötenler onu bu qiyafede görüb, gede-gede dönüb tekrar-tekrar, güle-güle bu qeribe arvada baxırlar ve yeqin ki, her şeyi başa düşürler.
- Bir-iki güne kimi gündeliyi sene gönderecem. Yaxşı? - Ele bil mene yalvarırdı, telefonun desteyinden gelen ses o qeder hüznlü çıxırdı ki, adamın üreyi üzülürdü. - Özüm gelerdim, - deyirdi, - amma bu erefede meni sizin binada görmeseler yaxşıdı.
- Axı niye, Selime xanım? - Men ona ürek-direk vermeye çalışırdım. Biz, görün bir, neçe illerdi ailevi dostuq. Özü de Sedi efen-dinin yubileyi erefesinde...
- He de!.. - Sözümü kesirdi. - Ele yubileyi erefesinde görmeseler yaxşıdı. - Sonra destekden gelen hüznlü sese qorxu ve şaşqınlıq qarışırdı. - Burda şübheli adamlar dayanıblar, mene baxırlar. Helelik. Heç kese bir kelme!
Selime xanımın diaqnozunun adını Berqman deyende çox uzun ve müemmah çıxırdı. Üç-dörd il idi ki, arvad bu azara ve yeqin ki, çaresi olmayan

<< 1 ... 103 104 [105] 106 107 ... 202 >>