azara tutulmuşdu. Qonum-qonşu, tanış-biliş ondan qaçırdı. Atasına göre lazımi daireler çalışırdı ki, o, ruhi xestexanaya düşmesin. Burda mesele tamam aydın idi: camaat niye desin ki, Sedi efendinin bir qızı vardı, o da yaşının bu vaxtında gedib düşdü delixanaya. Eslinde, ele biz de - Selime xanımın yaxın adamları da, onun bele veziyyet-lerinde, xesteliyinin residivi tekrar olan vaxtlarında onunla görüşmekden, tesadüfen olsa da, üz-üze gelmekden ehtiyat edirdik. Ele men özüm bele deqiqelerde bilmirdim neyleyim, elim-ayağım da ele bil gerginlikden bedenime ağırlıq edirdi. Ya zarafata salırdım, ya da sebebsiz-filansız ciddileşib, sonradan başa düşürdüm ki, heteren-peteren danışmağa başlamışam, Selime xanım da bunun üstünde menden inciyib. Selime xanımın pudralı, enlikli-kirşanlı qırış sifetine de, bu sifete sonradan yerleşdirilmiş kimi görünen zülmetin bir parçası olan zil qara gözlerine de baxmaqdan çekinirdim. Mene ele gelirdi ki, Selime xanımdan ötrü bu dünyada ne pis şey vardısa, hamısına günahkar menem, menim arvadımdı, menim xırda oğlan uşaqlarımdı. Uşaqlar onun adını "gülen-ağlayan" arvad qoymuşdular. Doğrudan da, onun ağlamağı ile hırra çekib gülmeyi arasında heç kiçicik bir ah da keçmirdi. Siqareti siqarete calayıb çeke-çeke, gah gözleri dolurdu, gah da sesini sinesine salıb, nikotinle dolmuş bronxlarından xırıltılı bir ses çıxarıb, başlayırdı gülmeye...
- Aç görek, sen allah, ne var orda? - Zemine hele yanımda dayanmışdı, gülümseyirdi, yeqin fikirleşirdi ki, Sedi efendinin gündeliyi de, Selime xanımın özü kimi, ecaib ve gülmeli bir şey olmalıdı.
- Sen çayı qoy istiye, - dedim.
Arvad otaqdan çıxandan sonra seliqe ile bağlanmış qovluğu açıb içinden üçce dene nazik, üzü, varaqları saralıb kif atmış defter çıxardım: bir anlığa burnuma da nese xoşagelmez bir iy doldu ve men bizim heyetdeki zibilxananın yay üfunetini xatırladım. Defterlerin üstüne qırmızı mürekkeble ve rum reqemlerile I, II, III yazılmışdı ve heç şübhesiz, bunları Selime xanım öz elile

<< 1 ... 104 105 [106] 107 108 ... 202 >>