yazmışdı: mürekkeb teze mürekkeb idi. Ele bu vaxt arvad çayımı getirdi, men çaydan bir qurtum içib - konyakdan sonra bir az dirçelmişdim - birinci defteri açdım ve ilk sehifede eski elifba ile yazılmış ilk sözleri oxudum: "Tfü senin herçi-peterine, bele dünya!"
Yaxşı deyibler ki, sen çaldığını çal, gör felek ne çalır! Eşq olsun Ebülqasıma, ele bu yaxınlarda bu müdrik kelamı onun kitabında bir de oxumuşdum: bu sözleri, Sedi efendinin vereqleri qaxac kimi qurumuş birinci defterinin ilk sehifesindeki bu sözleri eslinde men oxumadım, yox, lenet şeytana, elbette, oxudum, amma mesele bundadı ki, baxışlarım herifer boyu sağdan sola sürüşdükce, bu herflerin her biri qulaq-larımda tanış ve uzaq bir sese çevrildi - atamın sesine. Zemine soruşdu:
- Noldu sene?
Men başımı qaldırdım:
- Heç ne, - dedim. - Daha bunnan sonra inanmıram mene bir şey ola!
- Sen canın, ucadan oxu, men de qulaq asım.
Arvad dodaqlannı marçıldada-marçıldada çay içirdi ve piroq yeyirdi. Berqman gedenden sonra, deyesen, bizim arvadın iştahı açılmışdı.
- Xettini yaxşı oxuyammıram, - yalan dedim. Çünki neyçinse başa düşdüm ki, atamın sesiyle deftere yazılmış bu sözlerden sonra oxuyacağım şeyleri gerek menden savayı bu dünyada belke de heç kes bilmemelidir. - Sen yıxıl yat, men höcceleyim, görüm ne yazıb. Çox pis xetti varıymış rehmetliyin.
- Nece yıxıl yat, ede? - Arvad fincanı nelbekinin üstüne qoydu. - Men gedim yatım, sen de seher altıya kimi otur, he? Gene isteyirsen ciyerlerinden qan gelsin?
- Ne altı, canım?.. Uzağı bir saata qurtarram üçünü de. - Men defterleri açıq qovluğun üstünden götürüb Zemineye gösterdim.
Zemine başını buladı, amma daha bir söz demedi. Qalxıb, bayaq yanaçıq qoyduğu nefesliyi bağladı, sonra mene yanaşdı, peşekar hekim edası ile, eynen Berqman kimi, bileyimden tutub nebzimi yoxladı.
- Şükür, - dedi ve üzümden öpüb qapıya sarı yöneldi. Astanada ayaq saxladı. - İkiden o yana qalma.
- Baş üste, - dedim.
Zemine otaqdan çıxıb qapını ehmalca arxasınca bağlayanda, bizim

<< 1 ... 105 106 [107] 108 109 ... 202 >>