qedimi saat gece bir tamamı vurdu. Men başımı defterin üzerine endirdim.

***

"...dexi men neynim, bu ehvalatlardan sonra kimin yanına gedim, kime derdimi deyim, a kişiler, vallah, bilmirem. Özümü o qeder itirmişem ki, heç huşum qalmayıb başımda, Muxtar Kerimlinin yanından çıxanda tirme kaşnemi onun xaraba kabinetinde qoydum. Yeddi il bundan önce "torqsinden" almışdım. Heyf sene, ay tirme kaşne! Gör kime qismet oldun.
Axşam arvad umac bişirmişdi, bir-iki qaşıq yedim, dexi iştaham çekmedi, durdum ki, bir az qurdalanım, bu meqsedle yazı masamın arxasına keçdim, mürekkebi, qelemdanı hazırladım, yaxşı kağız qalmadığı babetden uşkula defterlerinin birini açıb qoydum qabağıma. Arvad soruşdu:
- Kişi, ne yazırsan?
Bir arvada baxdım, bir qabağımdakı deftere, ha dedim ki, özümü saxlayım, amma çifayda, lenete gelmiş şeytan dilimi qoymadı dinc dursun. Dedim, cehenneme bir erzi-hal yazıb göndermek isteyirem ki, odabaşıdan-zaddan biri gelib menim canımı bu zırıltıdan qurtarsın! Arvad ağladı. Men indi, heqiqet, neyleyim, a kişiler?! Eşikde Muxtar Kerimli çığırır, başımı deng eleyir, evde de arvad ağlayıb üreyime dağ çekir. Oğul deyirem bele şeylere davam eleye! Elqerez, ne ise, qalxıb gelib arvadı qucaqladım, könlünü aldım ve sordum ki, övret, axı, sen evveller heç menim yazı-pozumla bele maraqlanmazdın, nedi, xeyir ola, bu ne hevesdir teze-teze emele gelib sende?.. Arvad dedi ki, evveller ne yazmısansa, kifayetimizdir, seni and verirem imama-peyğembere daha yazma.
Söhbetin bu yerinde men müxteserce fikre getdim, dübare elimi arvadın çiynine qoyub dedim:
- Övret, sen de ele Muxtar Kerimli deyeni deyirsen.
- Muxtar Kerimli ne deyir, a kişi? - deyib arvad soruşdu. Bizim övret, ondan savayı bizim şeherimizde yaşayan çox-çox başqa övretler indi, bilmirem ne sirri-xudadır, Kerimlinin adını eşidende ele bil xortdanın adını eşidirler. Ne ise, daha, üstünü vur-madım, istemedim arvad bezi-bezi ince metleblerden agah olsun, zira, üreyinden şikayeti vardı, dedim bir yaxşı çay

<< 1 ... 106 107 [108] 109 110 ... 202 >>