demle, indi yazdığım ne romandı, ne dram, ele-bele, meşğulat üçün gündelik yazıram, yeni her gün başıma gelen ehvalatlardan bir qismini kağıza köçürürem ki, huşum xarabdır, yadımdan tamam çıxmasın, çünki bilmek olmaz bu dünyanın işlerini, bir de gördün, vaxt geldi, lazım oldu. Arvad da sevincek üzümü sığalladı, "xub" deyib getdi çay tedarükü görmeye...

Bu gün yanvarın dördü gecesidir. Bakıda bir külek esir, deyirsen kürreyi-erzi mehverinden qoparıb aparıb salacaq hardasa derin bir quyunun dibine. Amma ne olardı!.. Lenet şeytana, ay kişiler, bu külek gören biz feqiri-bendelerden ne isteyir? Arvad demir krujkadakı çayını içe-içe ele hey telaşla qapı-pencereye baxır, sonra da divar dibindeki pas atıb saralmış demir sobanın güc-bela ile yanan oduna baxır ve birden deyir ki, ay kişi, bu külek lap o senin yazdığın küleye oxşayır, o qeder nehs getirdin ki, axın ele öz başımıza geldi. Eceb, eceb! Vallah, ömrümde bu qeder gülmemişdim, doyunca güldüm, üreyim boşaldı, arvadın gözlerine baxıb lap yumşaldım. Vallah, ele düz deyibler ki, ere arvad qalacaq, arvada er!..
Elqerez, bir az da arvadla mırt vurduq, çene söhbeti eledik, arvad dedi ki, bes, üzümüze gelen ayın iyirmi birinde Selimenin yeddi yaşı, inşallah, tamam olacaq, qonumdan-qonşudan çağırmaq gerekdir ki, uşağın könlü açılsın, axır vaxtlar çox sınıxıb, doxtur deyib eseblerindendi. Ele men de bilirem ki, uşağın esebleri yaxşı deyil. Ele bu babatdan xeyli meyus oldum, dedim: arvad, tez-tez uşağı havaya çıxart, qoy pioner balalarla qaçışıb eyni açılsın. Arvad gene üz tutdu mene ki, her şeyi zarafata salma, camaatı sancma... Daha men ona deye bilmedim ki, qız uşağı qız uşağıdı, yeddi yaşı olanda ne olar, oğlanlı-qızlı bulvara çıxıb, parapet bağına çıxıb baraban çalmağın ne ehemiyyeti?.. Uşaq evde oturub ders oxuyar, valideynlerile qonaq geder, qoğaldan, şekerçörekden yeyib ölüb yatar xarabasında. Bunu da arvada deye bilmedim ve bundan savayı çox-çox şeyleri de arvada deye bilmedim... Arvada nece deyeydim ki, bizim

<< 1 ... 107 108 [109] 110 111 ... 202 >>