içine baxdı, lap doxtur naxoşa baxan kimi baxdı, daha sonra gülümsündü, çayniki götürüb stekanlara çay süzdü ve dedi ki, Sedi efendi, gel çayımızı içek, söhbetimizi eleyek, görek başımıza ne gelir. Dedim, xub, gözel fikirdir, çünki eşikde emelli soyuq var ve men de bura gelende möhkem üşümüşem...
İndi gündeliyime bu sözleri yaza-yaza, bir şeyi fikirleşirem ve ne illah ediremse, fikirleşdiyim müşküle heç cür ağlasığan cavab tapa bilmirem: eceba, bu ne sirri-xudadır, Salahov meni bu qışın gününde ora niye çağırmışdı, çünki boynuma almahyam ki, menim gözledi-yimin tersi, bu kişi mene merifet ve qanacağm ne demek olduğunu eyani suretde nümayiş eletdirdi.
İkinci stekana keçende, Salahov lap evvel menim sonuncu romanımdan başladı ve men başa düşdüm ki, o menim yazdığım yazını oxuyub, özü de diqqetle oxuyub ve heç şübhesiz, bu yazını ona oxumağa Muxtar Kerimli verib. Ondan savayı bu yazını Salahova heç kes vere bilmezdi. Çünki men yazının üzünü hele heç makinadan teze elifba ile çıxartdırmamışdım, xeyli zehmet çekib, yuxusuz geceler keçirib eski elifba ile, Kömür meydanında bir cuhuddan qızıl qiymetine aldığım ağappaq kağızlara köçürmüşdüm ve çap elemek meqsedile vermişdim Kerimliye oxumağa. Çünki teze qaydaya göre, bundan sonra kim yazdığını çap eletdirmek isteyirse, gerek evvel-evvel vereydi şeytanlar padşahı Muxtar Kerimliye, o oxuyaydı ve nehayetde o, imza atandan sonra, aparıb vereydi naşire ve müherrire. Ne ise, dexi üstünü vurmadım, yeni Salahovdan soruşmadım ki, a kişi, Kerimli menim eserimi oxumağa sene niye verib ve verende de göresen ne meqsed güdüb. Çünki menim bu eserimde ne bolşevik vardı, ne müsavat, ne de anarxıçı. Üreyimi yandıran, memleketin uzaq keçmişinden behs eden bir tarixi ehvalatdı ki, qeleme almışdım. Amma söhbet bundadı ki, Kerimliden ferqli Salahov menim bu yazdığım yazını xeyli terifledi, özü de ele lezzetli sözlerle terifledi ki, yağ kimi canıma yayıldı, üreyimde dedim, Allah senin ölenlerine rehmet elesin, ay Salahov. Ehsen seni doğan

<< 1 ... 118 119 [120] 121 122 ... 202 >>