sene! Ay roman bele getdi. Üfleme Qasım ele getdi ve Kerimli de lap o yana getdi. Dedim, özünü ele al, kişilik meqamı gelib çatıb, indi dexi zarafatı burax, indi namus ve qeyret meqamıdır. Dedim ki, A. Q. bizim memleketin, bizim gözel-göyçek respublikamızın en namuslu, en qeyretli ve teessübkeş vetendaşlarındandır ve men onun baresinde yalnız yaxşı sözler deye bilerem ve onu da deye bilerem ki, A. Q. kimi bizim memleketde savadlı, istedadlı ikinci bir ziyalı tapmaq olmaz. Bunu dedim ve hirslendiyim babetden keçdim üçüncü peçenyeye, onu saldım dişlerimin arasına, ele bil peçenye yox, Salahovun özünü yeyirdim ve özümü çox rahat hiss eledim, çünki üreyimi boşaltmışdım ve deyesen, vaxtında ayılmışdım. Nece ki, siçan bir deşik tapıb pişiyin elinden qurtular, men de başa düşdüm ki, dexi teleye-zada düşesi deyilem. Hetta, üreyimde bu ferasetime göre özüme bir gözel "berekallah" da dedim. Salahov da menim bu sözlerime xeyli güldü, yene döne-döne üzrxahlıq eledi ki, gerek bağışlayasan, vaxtını deyesen çox alıram, amma neylemek olar, her kesin öz işi var ve her kes gerekdir ki, öz işini namusla görsün. Men de dedim, elbet, elbet, bele ağıllı söze kim ne deyer. Sonra Salahov dedi ki, söhbet A. Q.-nin savadlı, ya qeyri-savadh olmasından getmir, söhbet ondan gedir ki, A. Q. ağzını qoyub Allah yoluna, orda-burda çerenleyir. Dedim, qardaş, men onu neçe illerdir ki, tanıyıram, hem özümüz dostuq, hem de övretlerimiz bir-birine bacı kimidirler ve bütün bu iller erzinde men onu heç artıq-eskik danışan görmemişem, hemişe başını aşağı salıb yazı-pozusuyla meşğul olub ve bir adama demeyib ki, gözün üste qaşın var. Salahov ele bil teeccüblenen kimi oldu, bir qaşı yuxarı qalxdı, bir qaşı aşağı düşdü ve dedi ki, men sizin dost olduğunuzu bilmirdim ve sonra dedi "heyf'. Daha sonra sordu ki, bes yeni bu heç bir defe de olsun ağzını bir yerde dağıtmayıb? Dedim, heç yarım defe de, neye desen and içe bilerem. Eline düşen pulların yarısını da hemişe yetim-yesire, feqir-füqaraya paylayıb.

<< 1 ... 121 122 [123] 124 125 ... 202 >>