uzun kirpiklerine, eynindeki qara alt köyneyine ve dolu qollarına baxıb, özü anlamadığı bir sebeb ucundan, neyçinse kövreldi, azca eyilib Zeminenin elini elleri arasına aldı ve uzun-uzadı ovcunun içinden öpdü. Qadın elinin ilıqlığı damarlarına, beynine, üreyine axdı. Zemine de erinin başını sığalladı, boş qalmış elini qaldırıb çal saçların üstünde gezdirdi ve arvada ele geldi ki, erinin başı balacalaşıb, lap körpe uşağın başı boyda olub. Zemine dedi:
- Senin bu bicliyin olmasaydı, vallah, bilmirem neylerdim. Xeste gülümsünüb Zeminenin gözleri içine baxdı.
- Yaxşı, - dedi Zemine. - Qoy gene sen deyen olsun. Otur. Amma sen Allah, çox yubanma, özüne yazığın gelsin. - Bunu deyib, erinin üzünden öpüb, ele geldiyi kimi de sessiz addımlarla otaqdan çıxıb qapını arxasınca bağladı. O gedenden sonra otaqda yumşaq ve ihq bir qoxu qaldı: ele bil hardasa yaxınlıqda iki-üç dene zerif etirli çiçek açılmışdı.
Xeste qayıdıb tezeden kresloda eyleşdi, qanrılıb her ehtimala qarşı bir da qapıya baxdı ve dehlizdeki sessizliye qulaq verdi. Zeminenin heqiqeten gedib yatdığına emin olandan sonra eyildi, kreslonun altında gizletdiyi sonuncu siqareti de götürüb yandırdı.
"Akop, elinde aftafa düşdü qabağa, men de xez kürk eynimde, buxara papaq başımda düşdüm onun dalınca ve biz gelib girdik, Akopun birinci mertebede yerleşen şüşebendine. Men ömrümde Akopgilde olmamışdım ve Akopdan savayı, bu mehelleye köçdüyüm günden heç bir qonşugilde de olmamışdım. Yatsaydım yuxuma girmezdi ki, bele bir balaca şüşebendde bu tövr seliqe-sahman ola biler ve bir bele çiçek ola biler. Akop Mirzeyanın şüşebendinde yaz fesli idi, divarlar boyu yerde, reflerde qoyulmuş güldanlarda o qeder çiçek, gül vardı ki, desem, bura cennetin bir guşesi idi, elbet, yanılmaram. Eşq olsun bele seliqeye ve bele zövqe! Akop da gördü ki, men heyretle onun güllerine baxıram, lezzet apardı, kürkümü eynimden çıxarda-çıxarda dedi ki, he, Mirze, bunun da ayrı lezzeti var ha! Dedim, bes nece, ay kişi, bunu bacarmağa mexsusi

<< 1 ... 126 127 [128] 129 130 ... 202 >>