tamaşa etmek, heqiqeten, adamın könlünü açırdı... Bir azdan Akop menden soruşdu ki, ay Mirze, bu axır vaxtlar heç xoşuma gelmirsen, gözüme birteher deyirsen, naxoşlayıb elememisen ki? Evvel-evvel Akopa şübhe ile baxdım, fıkirleşdim ki, belke ele bu da menden söz almaq isteyir, amma Akopun xumarlı quzu gözlerini görende ele bil qeybden bir ses mene dedi ki, bele gözlerin sahibi ömründe donosbaz ola bilmez ve gedib heç kesi heç yerde satmaz. Dedim, Akop kirve, naxoşlamamışam deyem, elbet yalan olar, çünki bir balaca üreyim ağrayır ve yuxusuzluq da meni taqetden salıb. Amma ki, söhbet bundadı ki, işlerim düz getirmir, axır vaxtlar bezi nadürüst adamlar mene göz verirler, işıq vermirler. Akop iri pencesini stolun üstüne vurdu, qaşlarını çatdı, gözlerinden cin yağdıra-yağdıra mene dedi ki, o adamları sen mene göster, qalanınnan işin olmasın, hülqumlarını gözlerinden çıxarıb atım ayaqlarının altına. Burda bilmirem mene ne oldu, ya Allah-teala olan-qalan ağlımı da başımdan aldı, ya tut arağı meni xarab eleyib huşumu yoxa çıxartdı, bilmirem, ağzımı açıb bu gün başıma gelen ehvalatı açıb hamısını danışdım Akopa. Dedim bundan sonra, yeni bu söhbeti eşidenden sonra Akop yeqin başlayacaq mene ürek-direk vermeye, deyecek ki, qorxub ele-me, Allah kerimdir, inşallah, heç ne olmaz. Amma Akop heç ne de-medi, elini uzadıb menim elimden tutdu ve öpdü, başını stolun üstüne qoyub başladı uşaq kimi hönkür-hönkür ağlamağa. Men olmazın derecede özümü itirdim, dedim bu yazıq niye bu güne düşdü, eceba, günahların hamısı mendedi, nahaq her şeyi ona danışıb yazığı kövreltdim. Elimi ehmalca uzadıb onun pırpız saçlarına toxundurdum, dedim, Akop kirve, sen ölenlerinin goru, bele şeylere çox fikir verme, özünü ele al, bilseydim sene heç ne demezdim, inşallah, düzeler her şey, görürsen ki, sağ-salamat gelib oturmuşam senin yanında. Bir azdan Akop başını qaldırdı, ellerile gözlerinin yaşını sildi, sonra dedi ki, ara, bilirsen niye ağladım, sordum niye, dedi, sen bayaq o ehvalatı mene danışanda,

<< 1 ... 131 132 [133] 134 135 ... 202 >>